Translate

Δευτέρα 26 Νοεμβρίου 2012

ΚΡΙΤΙΚΗ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ///Ο ΓΛΑΡΟΣ ///ΑΠΟ ΤΟΝ ΝΕΟΦΥΤΟ ΠΑΝΑΓΙΩΤΟΥ


                                                  


                                                          





Για τον Γλάρο του Τσέχωφ έχουν ειπωθεί και γραφτεί άλλα τόσα, από το 1932 που ανέβηκε στην Ελλάδα έχει μεταφραστεί και παιχτεί σχεδόν κάθε διετία, με διαφορετικές σκηνοθεσίες, ηθοποιούς και θέατρα.
Το στοίχημα πίσω από κάθε σκηνικό ανέβασμα είναι αν το «όραμα» του εκάστοτε καλλιτέχνη μπορεί να μεταφερθεί στο κοινό, αν μπορεί να γίνει νέα ανάγνωση του κειμένου και ενδεχομένως να ακολουθήσει τους νέους κανόνες της εποχής του.
Μπορεί…
Η Ομάδα 7 κατάφερε χθες στο Βυρσοδεψείο να το δει με μια εντελώς καινούργια ματιά για τα Ελληνικά δεδομένα, ο Γλάρος ως μείγμα devised performance αλλά και κλασσικού ανεβάσματος σε κάποια σημεία, ασφαλώς ήταν πολύ περισσότερο devised και πολύ λιγότερο κλασσικό αλλά αυτό ήταν το ευρηματικό της παράστασης. Το μπουλούκι ων ηθοποιών μπαίνει στην σκηνή τρέχοντας και διασκεδάζοντας, και ο performer-σκηνοθέτης προσπαθεί να μας «εντάξει» στο πνεύμα του έργου.
Ο κύριος Παπαδάκης με την βοήθεια όλων των μελών της ομάδας κατάφερε να κάνει ένα αχανές μέρος, αυτό του Βυρσοδεψείου, ένα πραγματικό θεατρικό χώρο! Πράγματα συνέβαιναν παντού, οι performer βρίσκονταν πραγματικά παντού και φωνές ακούγονταν άλλοτε ως πλάσματα ενός άλλου κόσμου και άλλοτε μπροστά μας ως πραγματικοί ήρωες. Ο χώρος κάποτε ήταν πραγματικότητα, άλλοτε δέντρα και άλλοτε λίμνη. Ο συμβολισμός σε όλο του το μεγαλείο καθ’ όλη την διάρκεια. Το έργο μοιράστηκε εξίσου ανάμεσα στην κωμωδία και το δράμα, δεν ήξερες που να κοιτάξεις και που να προσανατολιστείς για να παρακολουθήσεις όλη την δράση. Στην δική μου την περίπτωση αυτό ήταν καλό γιατί δεν θα μπορούσε το εμπόδιο της μεγάλης διάρκειας του έργου (110΄) να ξεπεραστεί αλλιώς και ευτυχώς που δεν έγινε διάλειμμα για να μην χαθεί αυτή αίσθηση συνοχής του έργου. Οι σχέσεις, τα κίνητρα, την ψυχολογία και τις διεκδικήσεις ανθρώπων που αγαπούν, υπηρετούν ή θέλουν να υπηρετήσουν την τέχνη, μέσω της συγγραφής και του θεάτρου ήταν όλες εκεί όπως τις εξέφρασε ο Τσέχωφ.
Το μπουλούκι μας απέδειξε ότι όλες οι δυσκολίες της ζωής μπορούν να ξεπεραστούν αρκεί να δουλέψει σκληρά.
Ασφαλώς το ευρηματικό στην συγκεκριμένη παράσταση ήταν και η χρήση της ζωντανής κινηματογράφησης, αν και την έχουμε ξαναδεί, σε διαφορετικά σημεία η οποία μας έδειχνε σε κοντινό πλάνο στοιχεία που ήθελε να τονίσει ο σκηνοθέτης πέρα από την ζωντανή δράση. Το «στοίχημα» το κέρδισε η παράσταση και το μπράβο αξίζει σε όλους τους συντελεστές που κατάφεραν να γίνουν ένα ενιαίο σύνολο, δεν μπορώ να ξεχωρίσω κανέναν/καμιά από τους performers αυτό είναι άλλωστε η έννοια του devised theatre, μια πνοή, ένα ενιαίο παίξιμο μια καλοδουλεμένη ομάδα.
            Η μακρινή απόσταση (Ορφέως 174, Βοτανικός) μπορεί να δυσκολέψει κάποιον να κάνει την επιλογή να παρακολουθήσει την παράσταση και με το κρύο χρειάζεσαι ένα μπουφάν παραπάνω εξαιτίας και της υγρασίας του χώρου, που μπορεί να κάνει κάποιον να αρπάξει κρυολόγημα.
Η Ομάδα 7 παρουσιάζει την παράσταση «Ο Γλάρος» μια ταινία σε εξέλιξη, στο Βυρσοδεψείο, Τετάρτη έως Κυριακή στις 20:00.
Ένα έργο χρειάζεται μια μεγάλη ιδέα ακούστηκε δις στο έργο και υπήρχε εκεί στο Βυρσοδεψείο από τους performers.

KΡΙΤΙΚΗ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ///Ο ΕΠΙΣΚΕΠΤΗΣ///από τον Νεόφυτο Παναγιώτου


Κάποτε είδα ένα όνειρο που δε μπορώ ποτέ να ξεχάσω και ξανάρχεται έντονο στη μνήμη μου κάθε τόσο. Έτσι ξεκινάει η παράσταση και πράγματι αυτό το όνειρο θα επανέρχεται κάθε τόσο στην μνήμη μου μετά από όλο αυτό τον καταιγισμό από αλήθειες! Μια ειλικρινής κατάθεση ψυχής από έναν από τους μεγαλύτερους συγγραφείς της γενιάς του, που πιστεύω αν μπορούσε να μιλήσει σήμερα για το έργο του αυτά θα έλεγε, αυτή η παράσταση είναι όλα τα αποφθέγματα του μαζεμένα, μια ειλικρινής κατάθεση ψυχής από την γυναίκα που οραματίστηκε αυτή την κατάθεση και δεν έπεσε έξω στην επιλογή της, σε κανένα τομέα. Έργο απόλυτης συνοχής και ταύτισης.
H επιλογή του χώρου μια μαγική αλήθεια, όπως λέει και η ηρωίδα του Μπλάνς δε θέλω αλήθεια, μαγεία θέλω. Δε λέω την αλήθεια, λέω αυτό που θα έπρεπε να είναι η αλήθεια. Ω ναι, η μαγεία είναι πολύτιμη στη ζωή. Γι’ αυτό κι εγώ πάντα περιμένω αυτό το μαγικά υπέροχο να συμβεί και συνέβηκε, ένας διαφορετικός χώρος απόλυτα δεμένος με τα όσα έλεγε ο performer και ακούγαμε οι περίπου 30 θεατές. Επιτρέψτε μου να σημειώσω ότι αρχικά φοβήθηκα ακόμα και για την επιλογή του performer για ένα τόσο απαιτητικό έργο αλλά και εκεί έπεσα έξω, μια ευχάριστη έκπληξη πρέπει να προσθέσω, κάπου εκεί καταλαβαίνεις την μαγεία της σκηνοθέτιδος αλλά και το όραμα που έχουν μερικοί άνθρωποι για την τέχνη που υπηρετούν.
Η Χρύσα Καψούλη υπηρετεί αυτή την τέχνη περισσότερο από 30 χρόνια αλλά παραμένει παιδί όταν ακούει την καλή κριτική, χαίρεται από μέσα της, για την επιλογή του έργου και των συντελεστών της, ίσως εκεί βρίσκεται και η ταύτιση της με τον Tennessee Williams για την δύσκολη αυτή δουλειά της ιδέας/σύλληψης/σκηνοθεσίας αλλά και δραματουργικής επεξεργασίας και φυσικά πάντα δίπλα της πιστή και πάντα πρόθυμη η Ζωή Μαντά, ένα εξαίρετο πλάσμα που λατρεύει να εκπλήσσει τους πάντες με τα όσα μπορεί να κάνει ταυτόχρονα. Τα λόγια για την Χρύσα είναι λίγα ότι και να πω, το έγραψε το 2000 ένας εξαίρετος τραγουδοποιός κυρά, προσκυνώ την αρχοντιά σου!
Ο performer Σπύρος Βάρελης κατάφερε με την καθοδήγηση της Χρύσας να κρατήσει το κοινό για το σύνολο της παράστασης, αν και όταν ξεκίνησε αρχικά τον τρόμαζε το μέγεθος του κειμένου, όπως μου εξομολογήθηκε αρχικά… κακώς αν με ρωτάτε, επάξια αξίζει τα μπράβο του κοινού και την εμπιστοσύνη της σκηνοθέτιδος. Σπύρο συνέχισε να είσαι ο εαυτός σου σε παρακαλώ.
Να μην ξεχάσω να ευχαριστήσω και την Μαρία Φρουδαράκη ως την προσωποποίηση-φάντασμα της Μπλάνς που μας παρέσυρε αλλά και την Χριστίνα Ασημακοπούλουγια την βελούδινη φωνή της που μαγεύει τον ακροατή. Για ακόμα 7 παραστάσεις στο Dybbuk Club Privé (Πατριάρχου Ιωακείμ 37, Κολωνάκι). Μην την χάσετε… και μην ξεχάσετε μπείτε στον χώρο περιμένοντας να ακούσετε μόνο αλήθειες, αλλιώς μην μπείτε στον κόπο!

Ο ΕΠΙΣΚΕΠΤΗΣ
ΜΙΑ ΕΚ ΒΑΘΕΩΝ ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΗ ΤΟΥ TENNESSEE WILLIAMS ΣΕ Α’ ΠΡΟΣΩΠΟ
Το οριστικό δεν τολμάμε να το πούμε κακό, γιατί είμαστε αναγκασμένοι να ζήσουμε κάποτε μαζί του. Όσο για το Άγνωστο, το ξένο... ας έρθει, ίσως είναι καλύτερο από το γνωστό, το οικείο που τόσο συχνά πληγώνει…
Εγώ σας ευχαριστώ... Καλή παράσταση…