«Ανάμεσα σε όσα πέφτει η σκιά» του Νίκου Ερηνάκη. Εκδ. «Γαβριηλίδης»
Γράφει η Ασημίνα Ξηρογιάννη
Είναι μεγάλη η διαδρομή μέσα μου αναφορικά με την ποίηση του Νίκου Ερηνάκη. Μια διαδρομή που συνεχίζει πάλι και πάλι, ώσπου να με βρουν οι λέξεις. Σημειώνοντας για τη γραφή του και σκεφτόμενη για τη ροή του λοιπόν. Γιατί είναι ίσως θέμα ροής με τον Νίκο Ερηνάκη και ροπής προς την ομορφιά. Ανάμεσα σε όσα πέφτει η σκιά γράφονται ιστορίες και λέγονται πράγματα που δεν θα μπορούσαν σε άλλες συνθήκες να ειπωθούν. Σα να” ναι τέσσερις μεγάλοι μονόλογοι με ενιαίο ύφος και ενδιάμεσες παύσεις. Η απεύθυνση στην αγαπημένη. Ρήματα, ρήματα, ρήματα. Ορίζουν κινήσεις του νου και της ψυχής. Και μετοχές πολλές. Έχει ο στίχος λειανθεί. Στίχος ωραίος μέσα στη μελαγχολία του. Στίχος γυμνός. Σκέψη σε έξαρση. Λέξεις που πετάνε. Και σε πετάνε. Όλα με αρετή. Μανιφέστο. Ο έρωτας παρών ανάμεσα στις γραμμές, υμνείται και αυτός, είναι μέρος του οράματος του ποιητή. Ιερή ανησυχία νέου δημιουργού που παθιασμένα φλερτάρει με το ανείπωτο. Πάθος. Θάλασσα οι στίχοι χύνονται στις συνειδήσεις και τις ταξιδεύουν. Αγριεμένη θάλασσα κάποτε. «Άγρια Αθωότητα». Πώς να μεταφράσεις τον αιθέρα; Και γιατί να τον μεταφράσεις; Έχω την αίσθηση πως ώρες-ώρες είναι μεταφυσικό το πέταγμά του στους στίχους «όμορφα και επικίνδυνα». Επικίνδυνη γραφή. Κι είναι η φωνή του σκληρή και τρυφερή μαζί, αλλά και διεισδυτική συνάμα και κουβαλάει μια «εκλεπτυσμένη ευαισθησία». Ξεσπάσματα. «Κατοικήσαμε την οργή». Ταλάντευση ανάμεσα στην αιωνιότητα και τη ζωή. «Θέλω να σε φιλήσω εκεί που ο θάνατος μοιάζει πιο εύκολος». Γροθιά στο στομάχι. Σωματοποίηση των λέξεων. Έτσι, μια τάση να θέλεις να χορέψεις, λέει, την κραυγή. Ιδρώνω, άρα οι στίχοι του υπάρχουν. Και κρύβουν μέσα τους τη μουσική. Βρίσκομαι σε απόγνωση με τούτη την ιδιόρρυθμη κοσμογονία, την εμποτισμένη με έναν λοξό έρωτα. Θα” θελε να ναι το ποίημα; «Θα προτιμούσα να είμαι πηγή έμπνευσης για κάποιον που γράφει, παρά να γράφω». Είναι το ποίημα, όσο κι αν ψάξεις. Είναι το ποίημα. Με Θράσος. Λες και με τη γραφή του ξορκίζει το θάνατο. «Θάνατε πήδα/ θα σε πιάσω». Με έντονη φιλοσοφική διάθεση. Έντεχνα και γοητευτικά κάνει ποίηση τον στοχασμό. Τον φιλτράρει με ιδιαίτερο λειτουργικό τρόπο, ώστε να σε διαπερνά, να σε ταράσσει. «Μόνο μέσα από τάφους ξέρεις να έρχεσαι άνοιξη». Με αλήθεια. «Ό,τι πετάει / Να το εμπιστεύεσαι/ Γνωρίζει πως να πέφτει». Mε σοφία. «Για να εξηγήσεις λοιπόν τον θάνατο/ πρέπει να παρεξηγήσεις τη ζωή». Με νοσταλγία. «Είμαι ακόμα κρυφά ερωτευμένος/ Με όσα γνωρίζω πως δεν συνέβησαν ποτέ». Με στοχασμό. «Κι αν πάλι βρίσκεις ερωτεύσιμες τις πλάνες». Με πίστη. «Πιστεύω ακόμα στην ομορφιά». Με τρυφερότητα. «Δεν έχει πια γωνίες η αγάπη μας’/εξημερώθηκε». Με έρωτα: «Έχουμε υπάρξει μαζί Κύματα σε θαλασσογραφίες Έχουμε υπάρξει Αμήχανες σιωπές μετά από εξεγέρσεις Έχουμε υπάρξει μαζί Με λευκά πρόσωπα σε ανάσες που δεν κατεβαίνουν Έχουμε υπάρξει Ερωτευμένοι και με άλλους Κι αν δεν φύγουμε μαζί Τουλάχιστον θα ξέρουμε πως κανείς δεν έμεινε πίσω Δεν θα γράψω ξανά από απόσταση Όσα θα ήθελα να σου πω με τα μάτια».
Αυτοαναφορικός στα σημεία:
«Όπως για να γράψεις ποίηση πρέπει πρώτα/ Να πεθάνεις ή να σκοτώσεις/ κι εγώ πεθαίνω εύκολα/ σαν τον βασιλικό».
Συμπυκνώνει, ενορχηστρώνει, διεγείρει τον νου, ελέγχοντας τα εκφραστικά του μέσα. Συνδιαλέγεται με το μεγάλο παίγνιο, μπαίνει σε ρόλο προφήτη, ξεδιπλώνοντας παράλληλα μια μυθολογία που αγγίζει απόλυτα ,πιστεύω, το συλλογικό αίσθημα ,ακριβώς γιατί συνδιαλέγεται βαθιά με την ύπαρξη. Η υπαρξιακή αναζήτηση, ο στοχασμός και η αισθαντικότητα συναντιούνται και αλληλεπιδρούν μαγικά μέσα στο έργο του Νίκου Ερηνάκη. Σπουδαίος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου