ΚΑΤΟΠΤΡΑ
Στην άκρη του πόνου μηρυκάζει το μυαλό
Μασημένα λόγια η οργή, το λευκό που
Ουρλιάζει, οι άνθρωποι κόμποι σφιχτοί
Να σταματούν το αίμα, κόμποι δεμένοι
Στο ξεράδι της σιωπής, φυτρώνουν δίχως
να ανθίσουν, αγριόχορτα, τους πνίγουμε,
μας πνίγουν στον κήπο της συνήθειας,
τα πρόσωπα μας καθρέφτες, σκεπασμένοι,
σε σπίτι νεκρού και οι πληγές πιστά σκυλιά
που μας γλείφουν τα χέρια τις νύχτες
SWALLOWNESS
Γδύθηκαν τους εαυτούς τους
Κι έπεσαν βαθιά ο ένας μέσα
Στον άλλον, χωρίς οξυγόνο,
Και χωρίς εγωισμό ---- νόμιζαν
ώσπου Βγήκαν στη στεριά με
τα σώματά τους μισά, με καρδιές
φαγωμένες, ξεβράστηκαν μόνοι
να ασφυκτιούν στα ρηχά.
NATURAL
Τούτες οι σκιές χορευτές σε ένα επίπεδο απόγνωσης,
Μεγάλο, όσο και της πόρνης μπροστά στον καθρέφτη
Στο διπλανό κάδρο ο άντρας κάτισχνος, ασχημάτιστος,
σαν πεινασμένο αδέσποτο----τα κόκαλά του αριθμητάρι
Κάθε πρωί βρίσκει κι ένα παραπάνω----parmi les fauves
Σε μια μάντρα με παλιοσίδερα ένα παιδί θηλάζει από
Τα ζώα, γαλάζια χέρια στις προβλήτες, η πόλη μοιάζει
Με κύβο του Ρούμπικ. ο εραστής με παραλληλόγραμμο.
Εκείνη καθιστή, μπροστά στο παράθυρο, ονειρεύεται
---- η αγάπη σε αφαίρεση
Η Κατερίνα Λιαράκου γεννήθηκε στην Αθήνα, είναι απόφοιτη του τμήματος
Ιστορίας— Αρχαιολογίας με ειδικότητα στην Αρχαιολογία και την Ιστορία της
Τέχνης. Ζει και εργάζεται στην Αθήνα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου