Translate

Κυριακή 1 Μαρτίου 2015

notationes MAΡΤΙΟΣ-ΑΠΡΙΛΙΟΣ 2015





                                              







Αγαπητοί φίλοι,


στο δεύτερο notationes του  2015 μπορείτε να διαβάσετε:

Ποιήματα των:

 XAΡΗ ΒΛΑΒΙΑΝΟΥ

 ΑΜΑΡΤΖΙΤ ΤΣΑΝΤΑΝ

 'ΕΚΤΟΡΑ ΚΑΚΝΑΒΑΤΟΥ

ΜΑΡΙΑΣ ΙΩΑΝΝΙΔΟΥ

ΘΑΝΟΥ ΓΩΓΟΥ

ΕΛΕΥΘΕΡΙΟΥ ΑΧΜΕΤΗ

ΑΣΗΜΙΝΑΣ ΞΗΡΟΓΙΑΝΝΗ

ΓΙΑΝΝΗ ΑΝΤΙΟΧΟΥ


*

Διηγήματα των:


AΓΓΕΛΙΚΗΣ ΛΑΛΟΥ


ΑΣΗΜΙΝΑΣ ΞΗΡΟΓΙΑΝΝΗ


ΧΡΙΣΤΙΝΑΣ ΚΟΥΤΟΥΒΕΛΑ

*

Στο ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΟ ΑΡΧΕΙΟ

Μια συνομιλία της Ασημίνας Ξηρογιάννη με τον Γιώργο Λαμπράκο, με αφορμή το βιβλίο δοκιμίων «Μεταμοντέρνος Έρως: η ερωτική επιθυμία στη σύγχρονη τέχνη» (εκδόσεις Γαβριηλίδης, 2013) των Μαρία Γιαγιάννου, Γιώργου Λαμπράκου και Δημήτρη ΝάκουΔείτε  ΕΔΩ


*

 ΒΙΒΛΙΟΚΡΙΤΙΚΗ : ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΑΓΓΕΛΑΚΗ ΡΟΥΚ,Η ΑΝΟΡΕΞΙΑ ΤΗΣ ΥΠΑΡΞΗΣ

 *

Τέλος ,παραθέτουμε μια σειρά από
 ΔΗΜΟΦΙΛΕΙΣ ΑΝΑΡΤΗΣΕΙΣ ΣΤΟ VARELAKI
 

notationes MAΡΤΙΟΣ-ΑΠΡΙΛΙΟΣ 2015 //// ΑΣΗΜΙΝΑ ΞΗΡΟΓΙΑΝΝΗ /// ΣΥΓΚΡΙΣΗ





                                                                   

                                            Κορίτσι. Η ζωγραφική στο καφέ




Το κορίτσι εκείνο μισούσε την απουσία
Και τώρα ζει μαζί της
Οι σιωπές σου
στραμπουλάνε τον χρόνο μου
Είμαι μια γυναίκα που σε περιμένει
Προσποιούμαι ότι ζω σε μια άλλη εποχή
Τα απογεύματα βυθίζομαι στον Σούμπερτ
Τα βράδια ο ύπνος με έχει ξεχασμένη
Το κορίτσι μέσα μου διαμαρτύρεται
Δεν έχω βλέμμα ούτε για τη θάλασσα πια
(Το κορίτσι εκείνο αγαπούσε τη θάλασσα)
C’est la vie!
Nα πορεύεσαι με απώλειες.
Και να αντέχεις.

notationes MAΡΤΙΟΣ-ΑΠΡΙΛΙΟΣ 2015, /// ΘΑΝΟΣ ΓΩΓΟΣ /// ΓΛΑΣΚΩΒΗ



                       




Γλασκώβη



Θάνος Γώγος

Θράκα, 2014
54 σελ.

[...]

ΝΟΣΤΑΛΓΙΚΟ ΣΥΝΔΡΟΜΟ

1η μέρα 

Οι ανεμώνες έδιωξαν το κακό
κι εμείς να πλέουμε ορεξάτοι
στη μελωδία του ακορντεόν

*******


ΝΟΣΤΑΛΓΙΚΟ ΣΥΝΔΡΟΜΟ

2η μέρα

''Θα σε σκοτώσω''
''Ναι καλά...''
''´Οχι σοβαρά''
''Δεν θα το κάνεις

Σε κάνω να αισθάνεσαι πράγματα''.


*******


ΝΟΣΤΑΛΓΙΚΟ ΣΥΝΔΡΟΜΟ

3η μέρα


Εί!-Ναι!
δική μας η θάλασσα
δικό μας το ποίημα
Είναι δικιά μας η μουσική.

άφησα πάλι τον κόσμο μικρό
μινόρε
έκπληκτο σε κλίμακες της χαράς
ελεύθερο στις άκρες των δακτύλων σου
ακορντεόν!

-Ήμασταν υπέροχοι μέσα στον στροβιλισμό


Προκυμαίες και πύργοι πέλαγος
Σύννεφα στο μπλε
Ερωτικοί σαν τα χείλη
Φλογίσαμε τον νέο κόσμο
Με είδη ευφάνταστα
Και προικισμένα όλα τους
Να αγαπούν τις εμμονές μου
Όπως εσένα προσέχουν
Σε άλλες χώρες
Πόσα ποιήματα ναυαγοί;

 [...]

notationes MAΡΤΙΟΣ-ΑΠΡΙΛΙΟΣ 2015/// ΧΑΡΗΣ ΒΛΑΒΙΑΝΟΣ //// ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΣΕΙΣ


                                   


                                      




Η εύθραυστη επικράτεια των λέξεων


Ποιήματα, σχεδιάσματα, μεταγραφές: 1991-2003

Χάρης Βλαβιανός

Νεφέλη, 2013
281 σελ.


****



ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΣΕΙΣ


Θέλεις να φαντάζεσαι τον εαυτό σου
ακλόνητο βράχο.
Έστω.
(Αν και ,μεταξύ μας,θα μπορούσες να βρεις
κάτι λίγο πιο πρωτότυπο για την περίπτωσή σου.)
Όμως στο τέλος θα διαβρωθείς'
όλα τα  σταθερά πράγματα διαβρώνονται,
(το ξέρεις,άλλωστε )
και η θάλασσα
αυτή η απατηλή απελπισμένη αγκαλιά
(συνεχίζω στη δική σου γραμμή πλεύσης)
που τόσο βαθιά φθονείς,
θα θριαμβεύσει.

Νιώθεις τον φακό της μηχανής
να εστιάζει στην πλάτη σου.
Δεν υπάρχει λόγος να γυρίσεις.
Κανείς δεν θα σε ρωτήσει
για ποιόν υποφέρεις
για ποιόν στέκεις ακίνητος.




*

Η Εύθραυστη Επικράτεια των Λέξεων,O 'Aγγελος της Ιστορίας''(Μαύρο Γάλα)

notationes MAΡΤΙΟΣ-ΑΠΡΙΛΙΟΣ 2015 /// ΑΜΑΡΤΖΙΤ ΤΣΑΝΤΑΝ /// ΦΟΡΕΣΕ ΜΕ



                                                          



Εκδότης        ΜΑΝΔΡΑΓΟΡΑΣ
ΜετάφρασηΛΙΝΑΡΔΑΚΗ ΧΡΙΣΤΙΝΑ, ΠΙΤΣΙΛΛΙΔΗΣ ΑΝΔΡΕΑΣ
ΕπιμέλειαΚΡΕΜΜΥΔΑΣ ΚΩΣΤΑΣ, ΛΙΝΑΡΔΑΚΗ ΧΡΙΣΤΙΝΑ, ΠΙΤΣΙΛΛΙΔΗΣ ΑΝΔΡΕΑΣ

Χρονολογία Έκδοσης         Δεκέμβριος 2014

 

 

 *******



ΑΜΑΡΤΖΙΤ ΤΣΑΝΤΑΝ



ΦΟΡΕΣΕ ΜΕ

Φόρεσέ με
θέλω να τριφτώ σ' όλα τα μέρη του σώματός σου
κάνε με κολιέ σου
θέλω να είμαι κοντά στον λαιμό σου.

Φόρεσέ με
πως ο ήχος επενδύεται με τη λέξη,
όπως ο σπόρος περιβάλλεται με τη φλούδα,
όπως το βιβλίο σκεπάζεται με το άγγιγμα των χεριών,
όπως η θάλασσα τυλίγεται με τον ουρανό
όπως ο θεός ενδύεται τους κόσμους.
Φορεσέ με


''Wear me'',από τη συλλογή Sonata for Four Hands



 *******



 ΤΟ ΑΥΡΙΟ

           Mετά την προβολή της ταινίας του Θεόδωρου Αγγελόπουλου''Μια αιωνιότητα και μία μέρα''


Τo αύριο είναι μια αιωνιότητα και μια μέρα.
Το  αύριο θα κρατήσει περισσότερο
μετά θα' ρθει μια λευκή νύχτα.
Το αύριο είναι ένα παθιασμένο φιλί.
Το αύριο είναι ό,τι δεν είναι παρόν.
Το αύριο είναι ένα όνειρο που θα μοιραστούμε
                μέσα σε μια στιγμή.
Το αύριο είναι η μέρα που όλα τα ρολόγια θα διαλυθούν.
Ό,τι πρόκειται να συμβεί είναι το αύριο.
Το αύριο είναι ο θάνατος.
Το αύριο  είναι η ζωή.


''Τοmorrow'',από την ανέκδοτη συλλογή Suchness

notationes MAΡΤΙΟΣ-ΑΠΡΙΛΙΟΣ 2015/// ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΑΓΓΕΛΑΚΗ ΡΟΥΚ,Η ΑΝΟΡΕΞΙΑ ΤΗΣ ΥΠΑΡΞΗΣ ///ΓΡΑΦΕΙ Η ΑΣΗΜΙΝΑ ΞΗΡΟΓΙΑΝΝΗ



                                     
                                            




Η ανορεξία της ύπαρξης


Ποιήματα

Κατερίνα Αγγελάκη - Ρουκ

Εκδόσεις Καστανιώτη, 2011
52 σελ.

Κρατικό Βραβείο Ποίησης [2012]



Πρώτη δημοσίευση :Περιοδικό "Ο Σίσυφος", τχ. 8, Ιούλιος-Δεκέμβριος 2014
'Οταν η ύπαρξη δεν έχει κέφια ή ακόμα χειρότερο,όταν λυπάται  βαθιά,τότε γράφει τα καλύτερα ποιήματα.'Οταν ξέρει να κρύβει καλά τα (συν)αισθήματά της και  να αποστασιοποιείται   από το ταπεινωμένο ή πληγωμένο ''εγώ'',διαχειριζόμενη με σωστή οικονομία και με έναν ιδιαίτερο τρόπο αυτό που της συμβαίνει,ώστε να πετυχαίνει να κάνει κοινωνούς τους άλλους,κάπου εκεί αρχίζει η αληθινή ποίηση.Η ποιήτρια συνειδητοποιεί ότι κάτι της συμβαίνει,ίσως να μην μπορεί να αντιμετωπίσει τί είναι αυτό ακριβώς,όμως υπάρχει μια αίσθηση παράξενη και μια διάθεση για κλάμα,όμως έχει επίγνωση ότι έχει στερέψει η πηγή των δακρύων της.Ένα νέο πάθος εισβάλλει στην ύπαρξη και την ελέγχει,σαρώνοντας  όλα τα υπόλοιπα πάθη.Πρόκειται για τον Φόβο ''π' απλώνεται σαν σάβανο και όλα τα σκεπάζει.''
Και το ποίημα τελειώνει ως εξής:''Φόβος για την κατάρρευση/ της φύσης,του κορμιού,του κόσμου./
Τώρα αντί να ουρλιάζει το μέσα :'' ωραίος που είναι αυτός!''/μια είναι η φωνή που κυριαρχεί:''Πρόσεχε!''
Μια διάχυτη ''συντηρητική μελαγχολία'',η επισήμανση ότι η χαρά απουσιάζει,σκέψεις για τον ρόλο της ποίησης και την σχέση της με την πραγματικότητα :Tίτλος ποιήματος:''Tί δίνει η ποίηση και τι παιρνει" ,και πρώτος στίχος ο ίδιος αλλά με ένα ερωτηματικό στο τέλος.Η διερεύνηση,ο αιώνιος στοχασμός.Γιατί γράφουμε; Ποιά η λειτουργία  της ποίησης;Mπορεί να οριστεί; είναι  η ποίηση εν τέλει;Mήπως η ποίηση είναι η ''λογοδοσία της ψυχής'';Nαι,ίσως έχει και αυτή τη διάσταση!Σίγουρα την έχει.Διαβάζοντας παρακάτω μέσα στο ίδιο ποίημα:'' Πιάνεις τότε την πένα/και νομίζεις πως γίνεσαι ένα/με την ωραιότητα κια την αθανασία/όμως η ποίηση ποιά σου ζητάει θυσία;/ θέλει για αντάλλαγμα;/Mονάχα ένα πράγμα./'Απ'τη γη που κατοικείς/τίποτα μην απαιτείς/ Εύγλωττος ο μαρασμός ,όλα τα παράθυρα ''που βλέπουν στον κήπο της σάρκας '' είναι κλειστά πια,''η όραση του έρωτα '' που ''δεν μισεί το σκοτάδι'' έχει κι αυτή χαθεί,πιθανότατα για πάντα.
Στοχαστικοί στίχοι φλερτάρουν έντονα με ουσιαστικές υπαρξιακές ερωταποκρίσεις και αναζητήσεις.Η αναπόληση του έρωτα και του παρελθόντος,παρακολούθηση των κινήσεων της ψυχής  προκειμένου αυτή να επιζήσει;Mέλλον δεν διαφαίνεται στον ορίζοντα,το ''είναι '' του ανθρώπου,ιδαίτερα του σκεπτόμενου περνάει την κρίση του και σημαντικό είναι το πώς διαχειρίζεται κανείς τις κρίσεις και ιδιαίτερα τις κρίσεις αυτού του είδους.Μπορεί άραγε η θεία Συνήθεια που αυτοματοποιεί τις κινήσεις ,διευκολύνοντας τη μέρα,να απαλύνει το φόβο ή να λειτουργήσει παρηγορητικά για τον άνθρωπο;Eίναι θέμα πίστης ,μάλλον ,με όλα τα πράγματα.To  ποίημα ''ΠΑΕΙ ΚΑΙ ΤΟ ΦΕΓΓΑΡΙ'' μου θυμίζει αυτό που είχα γράψει κάποτε:'' μέρες του πόθου πέρασαν/Τα μάτια δε στυλώνονται στον ουρανό τη νύχτα/Τί κι αν έχει φεγγάρι;/*,Το φεγγάρι σύμβολο διαχρονικό του παντός και του τίποτα.Στοιχείο ρομαντισμού ,αλλά και αιώνιο ποίημα.''Δεν το κοιτάω πια/όπως δεν κοιτάω πια /και τον καθρέφτη'''Οταν η ύπαρξη είναι ανόρεχτη ,ο αποδόμηση έρχεται μοιραία,ακόμα κι αν γίνεται σταδιακά.Το ποίημα κλείνει με τους στίχους:

''Νόμιζες ανόητο θηλυκό/πως στο φεγγάρι το ερεθιστικό/θα λικνιζόσουνα για πάντα./Όμως πάει και το φεγγάρι/πάει κι αυτό.''

Η απουσία,η έλλειψη του έρωτα ,η άλλη συμβολική ενός απλού κρεβατιού χωρίς εφιδρώσεις και εντυπώσεις σημαίνει αυτόματα και απουσία της έμπνευσης που χρειάζεται ο ποιητής για να γράψει.Οι λέξεις πια δεν ξεχειλίζουν,δεν πατούν σαν άγρια πουλιά,η έλξη αλλοτριώθηκε,η ηδονή εχάθη ανεπιστρεπτί.Η ελπίδα βέβαια πεθαίνει τελευταία και το θάρρος είναι απαραίτητο συστατικό για την συνέχεια της ύπαρξης":


Eλπίζω να βρω το θάρρος
μια τελευταία επιθυμία να εκφράσω:
γδυτό ένα ωραίο αρσενικό να δω
να θυμηθώ,σαν τελευταία εικόνα
να κουβαλώ το αντρικό σώμα
που δεν είναι ύλη
αλλά η υπερφυσική ουσία του μέλλοντος.
Γιατί αυτό θα πει ηδονή:
ν' αγγίζεις το φθαρτό
και να παραμερίζεις το θάνατο.


Πόσο θαυμαστό είναι να δηλώνεις ευθαρσώς πως αγαπάς τις ελλείψεις σου και πως αυτές εν τέλει είναι που σε διδάσκουν στη ζωή σου " Ό,τι μου λείπει με διδάσκει'',στίχος δυνατός,ρωμαλέος ,ηχηρός,βαθύς!
Παρακαλεί το 'Αγνωστο επίσης:''Στέρησέ με- παρακαλώ το Άγνωστο-στέρησέ με κι άλλο για να επιζήσω.
Είναι ζήτημα βάθους και με την Κατερίνα Αγγελάκη Ρουκ.Βάθους και ύψους,όσο οξύμωρο κι αν ακούγεται αυτό και ο νοών νοείτω.Η συμφιλίωση με τις μεγάλες απώλειες της ζωής μας είναι το στοίχημα που έχουμε κερδίσει.Να γίνεται η αγάπη καλή φίλη και να γεύεσαι μαζί της την μελαγχολία του Χρόνου.'Ετσι απελευθερώνεσαι και  ''ανοίγεις'' και τραγουδάς άνετα αστεία τραγούδια που σου θυμίζουν την ασημαντότητά σου ,αλλά και σκηνοθετείς τον ίδιο σου τον εαυτό,την ίδια τη ζωή σου.


Η Ρουκ δεν καταβυθίζεται στη θλίψη,κάνει τη θλίψη ποίηση,αλλά όχι ποίηση μίζερη και κακόμοιρη φυλακισμένη στο ''εγώ''.Την κάνει ποίηση με το βλέμμα στραμμένο προς τα έξω,στους ανοιχτούς ορίζοντες,στην αληθινή γνώση ,σε μια ''συναισθηματική σοφία'',θα μπορούσα να πω.Σκέφτεται με την ψυχή της,νιώθει με τη σκέψη της .

'Αραγε γιατί όσο προχωράει
όλο αυτό που νομίζουμε
πως κάτι είναι
στην πραγματικότητα να πλησιάζουμε
το ακλόνητο τίποτα;


Το αρθρώνεις ποιητικά,δεν αφήνεις πια να σε καταβάλλει.Είναι η αύρα της Ρουκ που την κάνει μοναδική ,είναι το πώς αρθρώνει ακριβώς τα πράγματα και τα μετουσιώνει σε τέχνη του λόγου.
Στοχάζεται,αναστοχάζεται,φιλτράρει ,διευσδύει,αποδομεί,αναδομεί,αναδιαρθώνει,εισάγει το νέο ,μουσική ποιεί.
Κλείνω με το αγαπημένο μου της συλλογής ,ένα ποίημα ποιητικής,που νιώθω ότι συνομιλεί πολύ με τον Καβάφη ,κυρίως με τη Μελαγχολία του Ι.Κ.

  «Ποιητικό Υστερόγραφο»



Τα ποιήματα δεν μπορούν πια

να 'ναι ωραία

αφού η αλήθεια έχει ασχημύνει.

Η πείρα είναι τώρα

το μόνο σώμα των ποιημάτων

κι όσο η πείρα πλουταίνει

τόσο το ποίημα τρέφεται και ίσως δυναμώσει.

Πονάν τα γόνατά μου

και την Ποίηση δεν μπορώ πια να προσκυνήσω,

μόνο τις έμπειρες πληγές μου

μπορώ να της χαρίσω.

Τα επίθετα μαράθηκαν

μόνο με τις φαντασιώσεις μου
μπορώ τώρα την Ποίηση να διανθίσω.

Όμως πάντα θα την υπηρετώ

όσο βέβαια εκείνη με θέλει

γιατί μόνο αυτή με κάνει λίγο να ξεχνώ

τον κλειστό ορίζοντα του μέλλοντός μου.



*ΠΡΟΦΗΤΕΊΑ ΤΟΥ ΑΝΕΜΟΥ,ΔΩΔΩΝΗ,2009,(ΣΕΛ 27)

notationes MAΡΤΙΟΣ-ΑΠΡΙΛΙΟΣ 2015 /// ΔΗΜΟΦΙΛΕΙΣ ΑΝΑΡΤΗΣΕΙΣ ΣΤΟ VARELAKI







                                                                          


            φωτό Α.Ξηρογιάννη






ΠΟΙΗΤΙΚΟΣ ΜΑΡΤΗΣ ΣΤΟ REVOLT 



ΤΟ VARELAKI ΠΡΟΤΕΙΝΕΙ /// ΒΙΒΛΙΟΠΑΡΟΥΣΙΑΣΕΙΣ 



Η ΖΩΓΡΑΦΙΑ ΠΟΥ ΤΑΞΙΔΕΥΕΙ : MIA ΙΣΤΟΡΙΑ ΓΙΑ ΤΗ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟΤΗΤΑ 



AΣΗΜΙΝΑ ΞΗΡΟΓΙΑΝΝΗ /// ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΣΤΙΣ "Δια-Λόγου Διαδρομές" και τη ΧΑΡΙΤΙΝΗ ΜΑΛΙΣΣΟΒΑ 



ΟΙ ΣΥΝΑΝΤΗΣΕΙΣ ΤΟΥ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟΥ ΠΟΙΗΤΙΚΗ 



19ο Παζάρι Βιβλίου 2015, στην Πλατεία Κοτζιά, 15 Φεβρουαρίου-6 Μαρτίου



ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΣ ΓΙΑΝΝΑΚΟΠΟΥΛΟΣ - ΑΣΗΜΙΝΑ ΞΗΡΟΓΙΑΝΝΗ /// 2 ΠΟΙΗΜΑΤΑ

notationes MAΡΤΙΟΣ-ΑΠΡΙΛΙΟΣ 2015 /// ΑΣΗΜΙΝΑ ΞΗΡΟΓΙΑΝΝΗ //// '' ΕΛΕΝΗ ''




                                                      




Η απενεργοποίηση του λογαριασμού συντελέστηκε. Ένας κύκλος είχε κλείσει. Μπορεί κάποτε να ξανάνοιγε. Μπορεί και ποτέ. Το πιθανότερο. Αλλά όλως παραδόξως δεν ένιωθε λύπη την ώρα που πατούσε τα κουμπιά, την ώρα που σκότωνε τον διαδικτυακό της εαυτό. Τα δάχτυλα σταθερά, αμετανόητα. Η καρδιά στη θέση της. Όλα καλά. Έτσι είναι στην αρχή κάθε δύσκολης απόφασης. Λίγο μετά αναπόφευκτα υπάρχουν δεύτερες σκέψεις -αλίμονο. Θα ‘ρθει και το λεγόμενο σύνδρομο στέρησης, το περιμένει από στιγμή σε στιγμή. Έτσι δεν γίνεται με όλους τους εθισμούς; Σε στοιχειώνουν, σε βασανίζουν μέχρι τελικής πτώσεως, ειδικά όταν προσπαθείς να τους αποτινάξεις. Όμως η πράξη έχει γίνει. Έγινε μια πράξη πραγματική. Αναλογίστηκε τις άπειρες προηγούμενες διαδικτυακές πράξεις. Οκτώ χρόνια έμπρακτης απραξίας. Έμπρακτης γελοιότητας εν τέλει. Ένας μίνι απολογισμός χορεύει σε ξέφρενους ρυθμούς μέσα στο μυαλό της. Προσπαθεί να βρει πού έχασε τον εαυτό της. Πώς…πότε συντελέστηκαν όλα αυτά; Πώς ατόνησαν τα αντανακλαστικά της. Το facebook της έδωσε την ευκαιρία να ζήσει την μεγάλη πλάνη και να την μεταφράσει σε ευτυχία. Να την μεταφράσει σε έρωτα. Πού πάει ο έρωτας όταν τελειώνει, αλήθεια; Αλλά τέτοια ερωτήματα δικαιούται να τα διατυπώνει κανείς όταν πρόκειται για την αληθινή ζωή. Εκεί όπου η αγάπη ενός ανθρώπου για έναν άνθρωπο είναι η Πράξη. Είναι δέσμευση, είναι ρίσκο ή αυτοθυσία. Τί να λέει τώρα; Μόνο σιωπή τώρα. Αυτό μόνο θα είχε κάποιο νόημα στην περίπτωσή της. Και κείνος; Τι να λέει εκείνος; Ο δεύτερος άνθρωπος που εμπλέκεται σε αυτήν την ιστορία. Ο δεύτερος άνθρωπος, ο χρήστης, ένας από τους χρήστες facebookfriends της, που επέμενε να αποκαλεί έρωτα. Τον φαντάζεται να την αναζητά (απεγνωσμένα) ξανά και ξανά ανάμεσα στους φίλους του. Να τρελαίνεται που δεν μπορεί να βρει πια τη δική της σελίδα. Να απορεί. Να αναρωτιέται. Να ξέρει ότι δεν θα βρει ποτέ την απάντηση. Ή να καταλαβαίνει μέσα του την αιτία της αποχώρησης, αλλά να μην θέλει να την παραδεχτεί. Ή να την παραδέχεται. Δεν έχει πια σημασία. Η απενεργοποίηση του λογαριασμού συντελέστηκε εύκολα τελικά, παρά την αρχική της ανησυχία. Κάθισε για λίγο σκεφτική μπροστά από τον υπολογιστή. Ακίνητη. Έκλεισε τα μάτια. Ο πειρασμός παραμόνευε μέσα της σαν τον διάβολο. Εύκολη θα ήταν και η επανασύνδεση. Κάτι κουμπιά και κάτι κωδικοί είναι μόνο. Τίποτα. Παιχνιδάκι. Ο πειρασμός καραδοκούσε. Ένιωσε σαν να χώρισε. Χώρισε. Από τί χώρισε; Από ποιον; Χώρισε από τις λέξεις. Χώρισε από τις λέξεις του. Χώρισε από μια γαμημένη αίσθηση. Την αίσθηση ότι είσαι κοντά σε κάποιον τον οποίο δεν συναντάς ποτέ. Γιατί αν τον συναντήσεις, δεν θα είναι πια αυτό. Αλλάζουν οι όροι ,οι ισορροπίες, θα είναι κάτι άλλο. Και πάντα οι άνθρωποι φοβούνται το «άλλο». «Δεν υπάρχει σχέση πια, γιατί ποτέ δεν υπήρχε», επαναλάμβανε μια διαφορετική φωνή μέσα της. Η σχέση ήταν η αίσθηση μιας σχέσης. Τώρα δεν υπάρχουν μηνύματα. Δεν υπάρχει τσατ, δεν υπάρχουν status . Όλα όσα στοιχειοθετούσαν μια συνθήκη αφαιρέθηκαν συνειδητά. Άρα, τίποτα δεν υπάρχει πια. Μόνο ο εαυτός. Το εγώ που ζητά να επιστρέψει στη σωστή του βάση. Πιο ανθεκτικό, πιο ώριμο, πιο σοφό.
«Ο χρόνος είναι το παρόν», σκέφτηκε η Ελένη. Είναι δύσκολο να ζει κανείς το παρόν του. Οι περισσότεροι κάνουν τα πάντα για να δραπετεύσουν από αυτό. Τον φαντάζεται να την αναζητά. Να πέφτει από τα σύννεφα. Τον φαντάζεται να χαμογελά αμήχανα ή να θυμώνει ή να λυπάται….Ίσως και τίποτα από όλα αυτά να μην αντιστοιχεί στην πραγματικότητα. Και το πιθανότερο, ποτέ δεν θα μάθει την αντίδρασή του. «Η ζωή είναι εδώ». Θυμάται ότι κατά τη διάρκεια ενός συναισθηματικού παραληρήματος τού είχε γράψει τη διεύθυνσή της. Περίμενε κάτι από αυτόν. Κάποια κίνησή του, που όμως δεν συνέβη. Η πρόκληση υπάρχει, οπότε… Άγνωστο αν θα ανταποδοθεί ποτέ. Η Ελένη έκλεισε τον υπολογιστή Έπειτα πήγε στην κουζίνα και καθάρισε ένα μήλο. Με το μήλο στο χέρι βγήκε στο δρόμο για μια βόλτα μέσα στην πόλη. Είχε ήδη βραδιάσει.


Πρώτη δημοσίευση του διηγήματος: http://fractalart.gr/asimina/

notationes MAΡΤΙΟΣ-ΑΠΡΙΛΙΟΣ 2015/// ΓΙΑΝΝΗΣ ΑΝΤΙΟΧΟΥ /// ΠΕΡΙΠΤΥΞΗ






                                                        





Εκπνοές



Γιάννης Αντιόχου

Ίκαρος, 2014
80 σελ.

                                

                                                 My hurt hurting my ribs
                                       Ι unlocked the forty-ninth door
                              With a blade of grass.You never knew
                                     What a skeleton key i had found 
                          In a single blade of grass.And I entered.

                                                       T.Hughes,Fairy Tale 

 
 Είναι φορές που από το παρελθόν
 Εικόνες με κατασπαράζουν
 Τεράστια αιλουροειδή
 Και σχήματα γεωμετρικά που ανοίγουν στόματα
 Να καταπιούν
 Τις τρεις διαστάσεις του φόβου μου  

Τότε γίνεται να τραβώ δυο τρεις γραμμές
Να τις κάνω γράμματα σαθρά και ανορθόγραφα
Μα έχουν νόημα
Κι ας είναι τα γραφτά μια άγρια ιακνοποίηση
Με όλων των λογιών τα χρώματα
Πρώτα αυτά τα σκούρα κυανά
Και τα μαύρα και τα ερυθρά της μελάνης
Που περισσεύει ανεύρετη μέσα στα ξεχασμένα μου ερμάρια   


Kι είναι η ιστορία μου λειψή
Αφού συμπέρασμα στο γένος μου δεν βγαίνει
Έτσι που να μείνει η ζωή να μοιράσει
Ξανά και ξανά  

'Ιδια τα γεγονότα
Τα τόσα συναισθήματα
Και τις μνήμες εκεί που ανήκουν
Να βλέπει κανείς πως με κλειστά τα μάτια του
Γλιστρά  όπως μέσα σε όνειρο  
Πάνω σε γιγάντια νημάτια όλο κόμπους 

Να προσπαθεί να κρατηθεί με τις παλάμες του σφιχτά
Κι εκείνες να πρήζονται
Και να ματώνουν
Στάζοντας  θρόμβοι πηγμένο το αίμα
Σε λευκά πέταλα  ναρκίσσων
Που η αγάπη μου ολάκερη
Το μικρό
Το κάνει μέγα
Και το ορατό
            Αόρατο
Και το μυστήριο  ασύλληπτο 


 Είναι τότε που παίρνω το μονοπάτι για ψηλά
Ανοίγοντας μία μία
Και  τις σαράντα εννέα πόρτες του πύργου μου
Μήπως κι εκείνη τη συνείδηση του Γιουνγκ
Τη βρω και ξεκλειδώσω  

Ενώ αν υπήρχε τρόπος να βρίσκεται κανείς
Την ίδια στιγμή
Κλειδωμένος μέσα στην καρδιά που επιθυμεί
-Για την καρδιά σου μιλώ-
Τρίζοντας τις χορδές της μ' ένα  επιδέξιο δοξάρι
Θα ήταν σαν να χτυπούσε τη γλώσσα του    



Στα μεταλλικά κάγκελα μιας φυλακής
Καλώντας όλα τα νυχτοπούλια
Και τα νυχτόβια έντομα
Και τα ποώδη φυτά με τα αγκάθια
Που λίγο μεγαλώνουνε
Μα χρόνια  ζούνε πολλά
Κι έτσι γίνονται γνωστικά και καθιερωμένα 

Ειδάλλως όλο τούτο μοιάζει
ΌΠως ακούει κανείς την Άνοιξη του Βιβάλντι
Από ορχήστρα που έχει εκτελέσει μόνο Βάγκνερ

Θέλοντας να σε κατακτήσω
Εισήλθα πια για τα καλά στην ενδοχώρα σου
Ώσπου κατακλινόμενος
Αφαίρεσα τη χρυσή μου προσωπίδα
Και μαζί
Όλο μου το παρελθόν 

Καταλαμβάνοντας τη δικαιωμένη μου θέση
Σκύβω
Διπλώνω
Ικέτης
Τσιμπώ με το γένι μου την τρυφερή σου σάρκα
Πατώντας στις ακρολοφίες σου
Ξετυλίγω τις ταινίες από το κορμί σου

Γυμνό το επιθυμώ
Γυμνό
Ολόγυμνο


Ξέρω καλά τι σημαίνει
Αυτή η ζέστη που με χτυπάει από τη χαραμάδα σου
Εκεί που επισταμένα κρύβεται η ευχαρίστησή μου
Κι αποκρυπτογραφείται σε ρίγη
Ανατριχίλα και σπασμό
Αυτή η εξαίσια γεύση σου
Τα όξινα του κορμιού σου

Όμως πραγματικά-
Τούτη είναι η πιο υγιής σκέψη
Που έκανα εδώ και καιρό

Μπορώ μάλιστα να το καταμαρτυρήσω
Ενώπιον άλλων πολλών
Πως το να σε λατρεύω έτσι αγάπη μου
Μου σώζει την ψυχή μου.

notationes MAΡΤΙΟΣ-ΑΠΡΙΛΙΟΣ 2015 // ΕΚΤΩΡ ΚΑΚΝΑΒΑΤΟΣ //// ΤΟΥ ΈΡΩΤΑ


 
 











1

Με κούρσεψαν τα χρώματα
Ο ιδρώτας στη μασχάλη σου είναι το μπλε
λιθρίνι μες στον κόλπο σου πώς σπαρταραώ
για το κίτρινο
ω η έκρηξη στο τυρκουάζ στο χρυσαφί
όταν σου λύνω την ταινία τ’ ουρανού
και τρέμω για το άσπρο
που ενεδρεύει...

2

Ω πόσο, πόσο ήσουν ωραία
που σπαρταρούσες
Ζαρκάδια που τα βίτσιζε ο πόθος μας
χοροπηδούσαν τα φιλιά μου στις μασχάλες σου
καλπάζανε που σπαρταρούσες.

3

Το κορμί σου
εύξεινος λόγος του νερού
κι η γλώσσα μου καρίνα
να μελετά τα ρεύματα
να μιλάει με υφάλους
Το κορμί σου Όργανο του αγέρα
κιθάρα του θεού
οι χορδές μου λυώνουνε τα δάχτυλα
μα κρούω, κρούω και μου μιλά
ότι εντός του κάτι αθανατίζεται.

4

Ήσουν η έξαψη του ακοντίου
Το ρίγος του σαν ήτανε να τιναχτεί
Η λάμψη του μες στον αγέρα ήσουν
Καρφωμένη τώρα μέσα μου
ως τρέμει το καρυόφυλλο
                        συνέχεια τρέμεις
κι εγώ στη μέθην όλος

5

Εγώ είμαι της θύελλας
γι’ αυτό σ’ αγαπώ
είμαι της λαίλαπας
γι’ αυτό σ’ αγαπώ
είναι που εντός μου είσαι η δίνη
είναι που έσπασες τον άξονα
που κράταγε την τάξη
κι όλα γίναν ιαχές
νικηφόρα έξαλλα φωνήεντα
γι’ αυτό σ’ αγαπώ.

6

Σπούργε
αν τηνε δεις ναν της το πεις
που μ’ έκανε τζιτζίκι
που όμως δεν την χάρηκε την πυρκαϊά
των πηγαδιών τη λάμψη
των σχισμένων σύκων τη σιωπή
το μαυλισμένο μπλάβο πέλαγο
το σαστισμένο μεσημέρι
ναν της το είπεις που
άχορδο μ’ έκανε τζιτζίκι.

7

Τρεις μέρες λείπεις· το κορμί σου
παντερίλλια παράφορη
πεθαίνω για το πλήγμα
μα δεν είμαι ο στόχος
ακούω arriba ουράνια
ποιανού να είναι ο θρίαμβος που με σκοτώνει·
το μυαλό μου είναι ιώδιο
μέσα του κολυμπούνε φίδια
σπάνε οι φλέβες μου
κατρακυλούνε μέσα τους κοφτερά χαλίκια
σωριάζονται ένδοξοι ναοί καμπαναριά παγόδες
λοκομοτίβες όνειρο γκρεμίζονται σε βάραθρα
μιλούνια βούβαλοι καλπάζουν...
            Ω Ντάντε Αλιγκιέρι όταν επεριδιάβαζες
            τα φλογισμένα πάτιος της κόλασης
            δε μ’ είδες;
Τρεις μέρες λείπεις.

8

Ω αρπίστρια του νου μου
στις φλέβες μου άπιαστη σαΐτα
σαν με κοιτάζεις.

9

Τι βουητό βυθού
Τι έλξη στο λαβύρινθό μου
τ’ όνομά σου.

10

Στο κρυφό χώμα μου
τ’ άγιο τ’ απάτητο
τ’ αχνάρι που άφησες, η λάρνακά μου.

11

Λες τον έρωτα δεσμώτη
Λέω τον έρωτα λυόμενο
Ο ένας καταπάνω τ’ αλλουνού
για τράκο κίνησαν οι δυο κουρσάροι

12

Άμοιρη δεν τό 'ξερες
που ήμουνα γυάλινος

Σύγχρονη Ερωτική Ποίηση εκδ. Καστανιώτη
 

notationes MAΡΤΙΟΣ-ΑΠΡΙΛΙΟΣ 2015 /// ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΟ ΑΡΧΕΙΟ /// ΜΕΤΑΜΟΝΤΕΡΝΟΣ ΕΡΩΣ : η ερωτική επιθυμία στη σύγχρονη τέχνη






                                                      




Μια συνομιλία της Ασημίνας Ξηρογιάννη με τον Γιώργο Λαμπράκο, με αφορμή το βιβλίο δοκιμίων «Μεταμοντέρνος Έρως: η ερωτική επιθυμία στη σύγχρονη τέχνη» (εκδόσεις Γαβριηλίδης, 2013) των Μαρία Γιαγιάννου, Γιώργου Λαμπράκου και Δημήτρη Νάκου.




                                                                   *******

 
Πώς προέκυψε αυτό το βιβλίο; Ποιος από τους τρεις είχε την αρχική ιδέα; 


Ο διδάκτωρ της Παντείου και σκηνοθέτης Δημήτρης Νάκος προσέγγισε κάποια στιγμή μες στο 2012 τη Μαρία Γιαγιάννου και εμένα με την ιδέα ενός κοινού θεωρητικού βιβλίου. Ύστερα από αρκετές συζητήσεις και εννοιολογικές «ζυμώσεις» καταλήξαμε στο θέμα της αναπαράστασης του έρωτα στις σύγχρονες τέχνες, ένα θέμα που, παρότι αρχικά το θεωρήσαμε κάπως τετριμμένο, στη συνέχεια διαπιστώσαμε με ικανοποίηση πως δεν ήταν επαρκώς μελετημένο στη βιβλιογραφία που κυκλοφορεί στα ελληνικά. Καθώς η ωραία αυτή ιδέα καρποφόρησε και πολλοί αναγνώστες ανταποκρίθηκαν από θετικά έως εξαιρετικά στο εγχείρημά μας, αποφασίσαμε να το συνεχίσουμε με έναν δεύτερο τόμο πάνω στο «μεταμοντέρνο». Αυτή τη φορά, αντικείμενο της μελέτης μας θα είναι οι αναπαραστάσεις του Σώματος σε μεταμοντέρνα έργα των εικαστικών τεχνών, της λογοτεχνίας, του κινηματογράφου και του θεάτρου. 


Ποιός ο κοινός στόχος των δοκιμίων; 

 
Διακηρυγμένος (στην κοινή Εισαγωγή μας) στόχος των τριών δοκιμίων είναι να μελετηθεί το πολυδιάστατο φαινόμενο του έρωτα στους τρεις τομείς της μεταμοντέρνας τέχνης με τους οποίους έχουμε την εγγύτερη επαφή: τα εικαστικά (Γιαγιάννου), τη λογοτεχνία (εγώ) και τον κινηματογράφο (Νάκος). Όταν διαπιστώσαμε πως και οι τρεις αγαπούσαμε ιδιαίτερα το έργο του Οκτάβιο Πας «Η διπλή φλόγα: έρως και ερωτισμός» (στο οποίο φανερώνονται με ποιητικό όσο και άκρως φιλοσοφημένο τρόπο οι τρεις βασικές πτυχές του ερωτικού φαινομένου: Σεξουαλικότητα, Ερωτισμός, Έρως), αποφασίσαμε το βιβλίο του Πας να αποτελέσει την κοινή βάση πάνω στην οποία θα χτιζόταν η προσωπική θεωρητική πραγμάτευση του καθενός.

 
Σύμφωνα με το πρώτο δοκίμιο, που έγραψε η Μαρία Γιαγιάννου, ο έρωτας απουσιάζει από τις εικαστικές τέχνες. Γιατί συμβαίνει αυτό;


Η ερωτική διάσταση που απουσιάζει από τις τέχνες, σύμφωνα με όσα υποστηρίζει η Γιαγιάννου στο δοκίμιό της «Καθαροί πια, με βρώμικα φιλιά», είναι κυρίως η πνευματική, η οποία σύμφωνα με τον Πας συνίσταται στην ολοκληρωμένη σχέση δύο ανθρώπων στο πλαίσιο μιας αμοιβαίας επιθυμίας για σεξουαλική αποκλειστικότητα και διαχρονική αγάπη. Η συγγραφέας δείχνει, με αναφορά σε γνωστά εικαστικά έργα των τελευταίων δεκαετιών (π.χ. της Μ. Αμπράμοβιτς, του Γκ. Ρίχτερ, των αδελφών Τσάπμαν και άλλων, των οποίων εικόνες υπάρχουν μες στο βιβλίο), ότι συμβαίνει το εξής παράδοξο: όσο εντείνεται η ενασχόληση των μεταμοντέρνων καλλιτεχνών με το σεξ και τον ερωτισμό, τόσο το σώμα απεικονίζεται εργαλειοποιημένο και αντιαισθητικό. Τον αμφίσημο ρόλο της έχει παίξει και η σεξουαλική απελευθέρωση των μεταπολεμικών χρόνων, γεγονός που από τη μία χειραφέτησε τον άνδρα και τη γυναίκα της Δύσης από τη μακραίωνη ερωτική τους καταπίεση, από την άλλη είχε ως τίμημα την επιπολαιότητα, την ευκολία, ενίοτε και την
ευτέλεια των ερωτικών σχέσεων. Οι περισσότεροι σύγχρονοι καλλιτέχνες, μπροστά στον (δικαιολογημένο) φόβο τους πως μπορεί και να μην υπάρχει ο Μέγας Έρως (και η «Μεγάλη Τέχνη», αφού το ζήτημα είναι επίσης φορμαλιστικό), προτιμούν και επιλέγουν να αναπαριστούν το μεν ερωτικό φαινόμενο στην πλήρη του αποσύνθεση, τον δε δυτικό άνθρωπο στην ολοκληρωτική ερωτική του (και όχι μόνο) απομάγευση. 


´Ερωτας/ερωτισμός/σεξουαλικότητα. Αναφέρονται στο πρώτο δοκίμιο ως '' αγρία τριάδα...''

Το συγκεκριμένο τριπλό σχήμα του Πας, στο έργο του οποίου «το σεξ είναι η ρίζα, ο ερωτισμός είναι ο κορμός και ο έρωτας το άνθος», μας βοήθησε να ομογενοποιήσουμε ως έναν βαθμό την ορολογία μας ώστε να ξέρουμε για τι ακριβώς μιλάμε – είναι ασφαλώς λογικό ο κάθε δοκιμιογράφος να επιλέγει στη συνέχεια όποιους όρους ταιριάζουν καλύτερα στον τρόπο σκέψης του. Και τι πιο άγριο από το ερωτικό φαινόμενο; Η σεξουαλικότητα, που διακρίνει όλα τα ζώα (συνεπώς και τον άνθρωπο), βρίσκεται σε μια αμφίθυμη διαμάχη με τον ερωτισμό, δηλαδή τους κοινωνικούς και πολιτισμικούς τρόπους εκδήλωσης της σεξουαλικότητας. Με τη σειρά τους, αυτά τα δύο γνωρίσματα είναι σε σχέση έλξης και απώθησης με τον πνευματικό έρωτα, την αληθινή αγάπη, που έτσι φαντάζει πιο εύθραυστη. Αλλά κι αυτή, καμιά φορά, έχει τους δικούς της τρόπους της να επικρατεί. Όταν μάλιστα η συγκεκριμένη τριάδα βρίσκεται σε αρμονική σχέση, η αγριάδα αμβλύνεται και τότε ο άνθρωπος αποκτά μια κάποια ψυχοσωματική ισορροπία – μέχρι να τη χάσει ξανά, και όλο πάλι από την αρχή…


Ποιά η προβληματική του Μισέλ Ουελμπέκ αναφορικά με το ερωτικό φαινόμενο;
 
Ο σημαντικότερος Ευρωπαίος πεζογράφος της εποχής μας ξεδιπλώνει στο πολυδιάστατο έργο του όλες κυριολεκτικά τις αγωνίες του σύγχρονου ανθρώπου, και προφανώς οι ερωτικές δεν θα μπορούσαν να λείπουν. Όπως υποδηλώνει ο τίτλος του δοκιμίου μου («Το τέλος του έρωτα στο έργο του Μισέλ Ουελμπέκ»), που συνιστά τη μοναδική στα ελληνικά μονογραφία πάνω στο έργο του Γάλλου συγγραφέα, οι μυθοπλαστικοί χαρακτήρες του Ουελμπέκ δεινοπαθούν, όχι από σεξουαλική έλλειψη (το σεξ βρίθει και περιγράφεται όπως πρέπει στο έργο του), όσο από συναισθηματική κενότητα και απουσία ουσιαστικού νοήματος στις σχέσεις. Το ερωτικό φαινόμενο έχει κατακλύσει τους πάντες και τα πάντα στον Δυτικό κόσμο, εντούτοις οι άνθρωποι νιώθουν φοβισμένοι, αποπροσανατολισμένοι και ρευστοί: αυτό ακριβώς το παράδοξο αναδεικνύει ο Ουελμπέκ στα μυθιστορήματά του, ενώ εγώ πλαισιώνω τη δική του προβληματική με αναφορές σε αρκετούς σύγχρονους στοχαστές.



                                    




Ο έρωτας και το μεταμοντέρνο. 

 

Όταν μιλάμε για «μεταμοντέρνο», εννοούμε κυρίως δύο πράγματα, που εδώ μπορώ να τα αναφέρω μονάχα εντελώς επιγραμματικά: πρώτον (γενικότερα), την εποχή μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο στις ανεπτυγμένες χώρες, ιδίως μετά τα σίξτις, και δεύτερον (ειδικότερα) τις τέχνες (εικαστικά, λογοτεχνία, κινηματογράφος, θέατρο, χορός, αρχιτεκτονική κ.λπ.) με ορισμένα αισθητικά
γνωρίσματα που τις διαφοροποιούν, λιγότερο ή περισσότερο, από τις τέχνες της εποχής του μοντερνισμού. Εφόσον το ερωτικό φαινόμενο άλλαξε ραγδαία στον μεταπολεμικό κόσμο, αναλόγως άλλαξε και η αναπαράστασή του από τις τέχνες, και αυτές οι αλλαγές είναι που διέγειραν το ερευνητικό μας ενδιαφέρον. Στα δοκίμια του τόμου, με το να πραγματευόμαστε τον έρωτα στις τρεις προαναφερθείσες τέχνες, πραγματευόμαστε εμμέσως πλην σαφώς τον έρωτα στις ίδιες τις δυτικές κοινωνίες, στις οποίες ανήκει (τουλάχιστον κατά δήλωση και πρόθεσή της) και η ελληνική. Πρόσφατα, ένας αναγνώστης του βιβλίου μάς μίλησε για το πώς ο «Μεταμοντέρνος έρως», όχι μόνο έστρεψε την προσοχή του σε σημαντικά έργα τέχνης που δεν είχε υπόψη του, αλλά και ξεκαθάρισε διάφορες προσωπικές του εμπειρίες ως προς το τι σημαίνει να ερωτεύεσαι στη μεταμοντέρνα εποχή μας. 


Ο Στέφανος Ροζάνης στο επίμετρο του βιβλίου γράφει ότι η προβληματική του ερωτικού φαινομένου έχει καταστεί πλέον μια προβληματική της απώλειας. 

 
Στο επίμετρο του Στέφανου Ροζάνη, το οποίο συνοψίζει το βιβλίο μας, διαπιστώνεται ορθά ως κοινός παρονομαστής των τριών δοκιμίων η απώλεια του έρωτα στον σύγχρονο βίο και συνακόλουθα στην τέχνη που αποπειράται να τον αναπαραστήσει. Εδώ, η έμφαση των σύγχρονων καλλιτεχνών στην απώλεια, την απουσία, την έλλειψη, τείνει, αν όχι να καταπνίξει εντελώς, τουλάχιστον να υπερκεράσει τη διάσταση που συνίσταται στην ύπαρξη του έρωτα και των πλέον όμορφων και ζωογόνων πτυχών του.


To 3o δοκίμιο είναι γραμμένο με αφορμή την ταινία ''Ερωτική Επιθυμία" του Γουόνγκ Καρ Βάι. Πώς παρουσιάζεται μέσα σε αυτήν το ερωτικό φαινόμενο; 

 
Ο Δημήτρης Νάκος, στο δοκίμιο «Ο μυσταγωγικός έρωτας», υπογραμμίζει το τελετουργικό μέρος της ερωτικής επιθυμίας, το οποίο μοιάζει να παρασύρεται και να χάνεται μπροστά στην οριακή επιτάχυνση της μεταμοντέρνας εποχής. Σε αντίθεση με τον βιαστικό ερωτισμό, που υπαγορεύεται από λογικές της εικόνας και του θεάματος (και κυρίως της εικόνας του θεάματος), ο ερωτισμός των δύο πρωταγωνιστών της σπουδαίας ταινίας του Καρ Βάι είναι αργός, μεθοδικός, εξού και πολύ πιο ερωτικός. Παρότι (ή ακριβώς επειδή) οι ήρωες δεν ολοκληρώνουν σεξουαλικά τη σχέση τους, ο Καρ Βάι έχει τη δυνατότητα να εντρυφήσει στο πώς δύο άνθρωποι μπορούν να πλησιάσουν και να ποθήσουν ερωτικά ο ένας τον άλλο, χωρίς τον βιαστικό, εξού και συχνά αυτιστικό, τρόπο με τον οποίο συχνά (παριστάνουμε πως) ερωτευόμαστε τον άλλον σήμερα. Ο χρόνος, η σαγήνη, η μυσταγωγία παίζουν χαρακτηριστικό ρόλο σε τούτο το δοκίμιο, το οποίο αναλύει παράλληλα τις ιδιαίτερες κινηματογραφικές τεχνικές με τις οποίες αναδεικνύεται η ερωτική επιθυμία των πρωταγωνιστών. 


Eίναι ο έρωτας αλληγορικό φαινόμενο;


Μπορεί κάποιοι να θεωρούν τον έρωτα αλληγορικό φαινόμενο, αλλά εμείς, τουλάχιστον στο παρόν βιβλίο, εκλαμβάνουμε τον έρωτα ως ένα πραγματικό φαινόμενο με ουσιαστικές προεκτάσεις στην καθημερινή ζωή του σύγχρονου ανθρώπου. Και μπορεί παλιότερα ο έρωτας να αποτελούσε αλληγορία για κάτι άλλο (στον χριστιανισμό, π.χ., όπου ο σεξουαλικός έρωτας εν γένει
καταπιέζεται, η αναφορά στον έρωτα ενδέχεται να συμβολίζει τον έρωτα για τον Θεό), σήμερα όμως ευτυχώς διαθέτουμε τόσο την ελευθερία όσο και τα διανοητικά εργαλεία ώστε να μιλάμε ανοιχτά για την ερωτική επιθυμία χωρίς την απερίγραπτη υποκρισία, σεμνοτυφία και εθελοτυφλία του παρελθόντος.


Ποιος ορισμός για τον έρωτα -από αυτούς που γνωρίζεις- σε εκφράζει περισσότερο;

Ναι μεν ο Σιοράν έχει δίκιο όταν γράφει πως «ο εραστής ξεκινά ως ποιητής και καταντά γυναικολόγος!», αλλά ας μην τελειώσω με τόσο κυνικό τρόπο μια συνομιλία για το ερωτικό φαινόμενο. Νομίζω πως ο Σωκράτης, όταν στον πλατωνικό «Φαίδρο» χαρακτηρίζει «Πτέρωτα» τον θεϊκό έρωτα που βγάζει φτερά και πετάει (και μαζί του πετάμε κι εμείς), κάνει ένα καταπληκτικό σε ομορφιά και ακρίβεια λογοπαίγνιο. Από την άλλη, έχει δίκιο όποιος θα πρόσθετε πως η πτήση και η πτώση έχουν μόνο ένα γράμμα διαφορά. Ποιος νοιάζεται όμως για το δίκιο όταν στέκει μπρος στο μεγαλείο του Έρωτα, καθώς και των εξαίσιων αισθητικών του αναπαραστάσεων; 


 *


Γ.ΛΑΜΠΡΑΚΟΣ


Μ.ΓΙΑΓΙΑΝΝΟΥ
 
Δ.ΝΑΚΟΣ







ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΓΙΑ ΤΗ ΣΤΗΛΗ  ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΟ ΑΡΧΕΙΟ ΜΠΟΡΕΙΤΕ ΝΑ ΔΙΑΒΑΣΕΤΕ ΣΤΟΥΣ ΠΑΡΑΚΑΤΩ ΣΥΝΔΕΣΜΟΥΣ:




http://varelaki.blogspot.gr/2014/12/love.html

http://varelaki.blogspot.gr/2014/11/blog-post.html

http://varelaki.blogspot.gr/2014/09/k-h.html

http://varelaki.blogspot.gr/2014/07/h-i.html

http://varelaki.blogspot.gr/2015/02/blog-post_5.html