Translate

Τετάρτη 13 Μαΐου 2015

notationes /// 'ANOIΞΗ - ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ 2015,





                                                          
Σύνθεση κολάζ :Aσημίνα Ξηρογιάννη




Αγαπητοί αναγνώστες,

δεκατέσσερις αναρτήσεις - σημειώσεις στο ένθετο ανοιξιάτικο  notationes.

Ποιήματα ,ποιήματα ,ποιήματα !Φιλοξενούνται οι:


 ΓΙΩΡΓΟΣ ΔΟΥΑΤΖΗΣ

ΜΑΡΙΓΩ ΑΛΕΞΟΠΟΥΛΟΥ

ΑΓΓΕΛΙΚΗ ΔΗΜΟΥΛΗ

ΕΛΕΝΗ ΑΛΕΞΙΟΥ

ΕΛΕΝΗ ΓΚΙΚΑ

ΧΑΡΙΤΙΝΗ ΞΥΔΗ

ΤΖΕΝΗ ΜΑΣΤΟΡΑΚΗ

DENIS EMORINE (ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ  ΑΝΔΡΟΝΙΚΗ ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΟΥ)

 ΜΑΡΚ ΣΤΡΑΝΤ (ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ :AΣΗΜΙΝΑ ΞΗΡΟΓΙΑΝΝΗ)


 ΒΙΒΛΙΟΚΡΙΤΙΚΕΣ:

 H  MAΡΙΑ ΙΩΑΝΝΙΔΟΥ ΓΡΑΦΕΙ  ΓΙΑ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΗΣ ΑΝΤΙΟΠΗΣ ΑΘΑΝΑΣΙΑΔΟΥ Η ΖΩΗ ΜΟΥ ΣΑΝ ΜΑΓΙΣΣΑ

Η ΑΘΑΝΑΣΙΑ  ΚΑΡΑΚΙΤΣΙΟΥ  ΓΡΑΦΕΙ ΓΙΑ ΤΑ ΒΙΒΛΙΑ ΤΗΣ ΚΟΥΛΑΣ ΑΔΑΛΟΓΛΟΥ Καταγραφές, ποιήματα, Θεσσαλονίκη, 1982 ΚΑΙ Βγήκε ένας ήλιος χλωμός, διηγήματα, εκδ. Ταξιδευτής, 2012

Η ΑΣΗΜΙΝΑ ΞΗΡΟΓΙΑΝΝΗ ΓΡΑΦΕΙ:

- ΓΙΑ ΤΟΝ ΠΕΙΡΑΣΜΟ ΤΗΣ ΝΟΣΤΑΛΓΙΑΣ ΤΟΥ ΤΙΤΟΥ ΠΑΤΡΙΚΙΟΥ ΚΑΙ 
 
-ΓΙΑ  Το πνεύμα του χορού της λίμνης των αλόγων ΤΟΥ ΣΩΤΗΡΗ ΚΑΚΙΣΗ



 ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΟ ΑΡΧΕΙΟ - ΝΕΕΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΕΣ 


ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΟ ΑΡΧΕΙΟ  
ΘΑΝΟΣ ΣΤΑΘΟΠΟΥΛΟΣ/ΕΛΕΝΗ ΓΚΙΚΑ/ΚΩΣΤΑΣ ΜΑΥΡΟΥΔΗΣ/ΚΩΣΤΑΣ ΚΑΝΑΒΟΥΡΗΣ/ΕΥΓΕΝΙΑ ΜΠΟΓΙΑΝΟΥ/ΣΤΑΥΡΟΣ ΣΤΑΡΟΠΟΥΛΟΣ/ ΓΙΩΡΓΟΣ-ΙΚΑΡΟΣ ΜΠΑΜΠΑΣΑΚΗΣ/ΓΙΩΡΓΟΣ ΛΑΜΠΡΑΚΟΣ-ΜΑΡΙΑ ΓΙΑΓΙΑΝΝΟΥ-ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΝΑΚΟΣ/ΑΝΝΑ ΜΑΝΩΛΟΠΟΥΛΟΥ/ΒΑΣΙΛΗΣ ΑΜΑΝΑΤΙΔΗΣ/
ΚΟΥΛΑ ΑΔΑΛΟΓΛΟΥ/ΕΛΕΝΗ ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΟΥ ΕΦΡΑΙΜΙΔΟΥ/ ΓΙΩΡΓΟΣ ΛΙΛΛΗΣ


 ΝΕΕΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΕΣ (Α)
ΤΟΛΗΣ ΝΙΚΗΦΟΡΟΥ-

ΡΙΓΟΣ ΑΙΧΜΑΛΩΤΟ ΣΤΟΝ ΗΧΟ ΤΗΣ ΦΩΝΗΣ ΣΟΥ

ΣΤΕΡΓΙΟΣ ΤΣΑΚΙΡΗΣ -ΨΥΧΟΛΟΓΙΑ

ΘΑΝΟΣ ΠΑΣΧΟΣ- ΦΩΣ ΟΔΥΝΗΡΟ


 ΝΕΕΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΕΣ (Β)
ΑΣΗΜΙΝΑ ΞΗΡΟΓΙΑΝΝΗ - 23 MEΡΕΣ

ΤΑ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΑ ΤΕΥΧΗ ΔΙΑΒΑΖΟΝΤΑΙ   ΕΔΩ






                                                  


                       















notationes /// 'ANOIΞΗ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ 2015 /// ΑΝΤΙΟΠΗ ΑΘΑΝΑΣΙΑΔΟΥ ,Η ΖΩΗ ΜΟΥ ΣΑΝ ΜΑΓΙΣΣΑ /// ΒΙΒΛΙΟΚΡΙΤΙΚΗ








                                                 






Η ζωή μου σαν μάγισσα



Αντιόπη Αθανασιάδου

Momentum, 2015
248 σελ.

------------------------------------------------------------------

ΓΡΑΦΕΙ Η ΜΑΡΙΑ ΙΩΑΝΝΙΔΟΥ


Μία γυναίκα –που θεωρεί τον εαυτό της- αράχνη, η πρώτη μου αναγνωστική εντύπωση. Μία γυναίκα που βγαίνει από τα σπάργανα μιας αστικής οικογένειας, και αφού διαισθάνεται νωρίς την ανθρωποφάγα φύση του θεσμού στρέφεται σε συνεχείς μεταμορφώσεις κατά τις επιμέρους αφηγήσεις που θα μπορούσαν να είναι και αυτοτελείς

Στο πρώτο μέρος, η ιστορία της χαμένης παιδικότητας διανθίζεται από τις ποιητικές παρεκβάσεις της ενήλικης περσόνας. Ο τρόπος είναι υπερρεαλιστικός και μαζί φιλοσοφικός, στοχαστικός, σαρκαστικός –στη κυριολεξία-. Η σάρκα και οι εμπειρίες της χαράζουν την ψυχή που πετάει σε κόσμους ονειρικούς.
Επανέρχεται στη «φωλιά» με τις ενήλικες αποσκευές της, την βυθομετρά, την καταγράφει. Με πρόσχημα στο μύθο κάποια «εναλλακτική κοινότητα», θα ξεδιπλωθούν οι ιστορίες που η αφηγήτρια ως… «πεταλούδα» θα αφουγκραστεί καθώς έλκεται από ένα ψυχαναλυτικό ντιβάνι, «εμπριμέ» και καθόλου σοβαροφανές.
Οι προσερχόμενοι εκεί, ως μέλη της κοινότητας, θα διηγηθούν τα πάθη τους με έναν σπαρταριστό τρόπο, και σε μια γλώσσα ρέουσα. Η αφηγήτρια κάθεται πότε μαζί τους και πότε απέναντι. Χοντροί, κοντοί αλλά «ψηλοί» στη συμπεριφορά, ανορεξικοί, μια έφηβη πόρνη, ετοιμοθάνατοι ενώπιον του κενού- ή της φιλοχρήματης ή/και της ανθρωπιστικής, πολιτικής τους δράσης-. Καρδιοκατακτητές και ναυαγισμένοι, μιας ιδιότυπης «κιβωτού», φορείς ενός ξύλινου σταυρού που πονάει και μιλάει.
Ερπετά, πουλιά, ψάρια και έντομα, ως «κατώτερες» έναντι των θηλαστικών συνομοταξίες των έμβιων, παρίστανται χωρίς νατουραλιστικές αναλογίες, θυμίζοντας πίνακες του Μπος ή του Μπρέγκελ. Εκφράζουν αυτά που είτε αποσιωπώνται είτε διατυπώνονται και διατρέχουν τις τύπου ψυχαναλυτικές ακροάσεις. Τα ζώα καιροφυλακτούν και ερμηνεύουν με παγωμένα μάτια, ξεσκισμένες σάρκες και αρπακτική διάθεση την επιφάνεια της λογικής: Τα άγρια ένστικτά μας.
Η μεταφυσική αγωνία απέναντι στο νόημα της ζωής τρώει τα παιδιά της. Τη νόηση, την ανάλυση, την τακτοποίηση των ηρώων στα φέρετρα της μνήμης και της λήθης. Το αίμα, η ρευστότητα της ύπαρξης, κυλάνε αλλά δεν αποτελειώνουν τίποτα. Μια αφήγηση για πονεμένους ανθρώπους από μία οντότητα πονεμένη. Προσπαθεί να κατανείμει τον πόνο, να τον ανακουφίσει, να διαβάσει τις αιτίες του πέρα από τις αισθήσεις και τη νόηση.
Το φυσικό περιβάλλον και οι κοινωνικές κατασκευές ενοποιούνται, με αρκετή επιτυχία. Σκοτεινά δάση συνυπάρχουν με λαϊκές πολυκατοικίες και τα ενδότερά τους. Τα πολυτελή ενδιαιτήματα των θεραπευτών με τις απόκοσμες γωνιές της πόλης. Ενώ το αστικό τοπίο –μαζί και οι «φυγές» προς τους ονειρικούς κόσμους- κυριαρχεί ως φυσικός χώρος, μαζί και οι κοινωνικές του αντιθέσεις, ευτυχώς απουσιάζουν οι επικολυρισμοί, οι στρεβλές ηρωποιήσεις των πιο ευάλωτων ομάδων (νεόφτωχοι, γυναίκες) αλλά θεώνται με έναν τρόπο κατά κάποιο τρόπο ρομαντικό (γυναίκες που καθαρίζουν λάχανο σε σπίτια με μωσαϊκά). Συνυπάρχουν αρμονικά με τους «θύτες» που αναδεικνύονται κι αυτοί, θύματα του ίδιου κανιβαλισμού, της ίδιας ματαιότητας. Η σύγχρονη πραγματικότητα είναι εκεί αλλά η οπτική γωνία έχει μια «στράτευση» που είναι υπαρξιακή και μόνο.
Το πλούσιο υλικό που προσκομίζει η συγγραφέας από περιπτώσεις ατόμων κακοποιημένων, αποσυνάγωγων, κλινικών ή δικονομικών περιπτώσεων προσπαθεί να συνενωθεί με την επαναφορά κάποιων «ηρώων». Ωστόσο η πρώτη μου ανάγνωση δεν στάθηκε σ΄ αυτό το νήμα που ενώνει, που θεώρησα και αφηγηματική αδυναμία. Οι χαρακτήρες χάνονται μέσα στις σαφώς πιο δυνατές εικόνες. Και στα ακόμα πιο δυνατά επιστεγάσματα, τις παρατηρήσεις που εμφορούνται σταθερά από το πνεύμα και το βλέμμα της αφηγήτριας που τους δημιούργησε και τους ελέγχει.
Αντίθετα, η δομή του έργου -δραματικά περιστατικά εναλλάξ με στοχασμούς, ή εκτεταμένα αφηγήματα εναλλάξ με βινιέτες μεταφυσικής ενόρασης- μου έδωσε την αίσθηση που στο αφήγημα το ίδιο προεξάρχει :Οι αναμνήσεις σβήνουν και η ανάδυσή τους από τον σκοτεινό και αδηφάγο κόσμο θέλει κόπο και χρόνο, συσχετίσεις, κυρίως.
Η ετεροπαρατήρηση γίνεται αυτοπαρατήρηση, οι αποστάσεις δεν υπάρχουν, κι όταν μικραίνουν κυριαρχεί ο τρόμος, η επίγνωση της επιθυμίας, που φροϋδικά καταλήγει στη σαγήνη του ανεκπλήρωτου θανάτου, της κατασπάραξης, η ανθρωποφαγία που είπαμε…
Φονιάδες, βιαστές, κοινωνικά ανερχόμενοι, φιλόνικοι μπράβοι αλλά και βρέφη και έφηβες, είναι ενδεικτικά μόνο από τα πρόσωπα, πρωταγωνιστές ή κομπάρσους που παρίστανται. Σε τι διαφέρουν; Πόσο μας μοιάζουν; Κι αν τους πλησιάσουμε πολύ και για πολύ, τι μπορεί να μάθουμε από τη λήθη που σκεπάσαμε;
Βαθιά πηγάδια και νεκρούς, ή μήπως πουλιά πετάμενα;




notationes /// 'ANOIΞΗ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ 2015 // ΧΑΡΙΤΙΝΗ ΞΥΔΗ /// ΤΡΙΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ


ΧΑΡΙΤΙΝΗ  ΞΥΔΗ
                                     




ΣΑΒΒΑΤΟ


Αναπαραγωγή ενστίκτων
Να ειπωθεί επιφάνεια προτείνω
Δε θα είναι και το τελευταίο,
Ούτε το οριστικό του όνομα αυτό
Άλλοι το είπαν ανάσταση
'Αλλοι το είπαν βυθό
Εσύ μπορείς να το πεις πριόνι,
Αν δεν σ' αρέσει,πες το δρεπάνι
Το βυθός είναι προβοκατόρικο
'Ετσι φαίνεται πως βυθίζεται η ανυπομονησία
Σ' ένα νερό  όχι επιπόλαιο


*****


ΟΙ ΔΙΑΣΤΑΣΕΙΣ ΤΗΣ ΦΥΓΗΣ


Πλάτος: της παράταιρης παρουσίας
Βάθος : της απαστράπτουσας απουσίας
Ύψος:της μετώπης
Μήκος :της προσκυνητικής πλάνης
Και τί άλλο;
A,ναι...
Είχες αποξεχαστεί σε μια χορταριασμένη  τύψη
Είχα οχυρωθεί στο θαλαμίσκο ενός αψιδωτού εγωισμού
Είχες κοιμηθεί πάνω σε τοίχο που συσπάται
Είχα αγκιστρωθεί σε μια λουόμενη ευπρέπεια
Είχες προσηλωθεί στις εκφωνήσεις
Κι εγώ παραδόθηκα σε μια απόρρητη  Άνοιξη
Είχα φύγει είχες φύγει
Ανεπιστρεπτί
Αυτό ήταν.-



*****


NAΡΚΕΣ


Ανατινάζομαι από την νότια πλευρά των συνόρων μου
Τα πρώην όριά μου υπέγραψαν ένα σκονισμένο  έγγραφο-καταστατικό
συνθήκης για ανυπαρξία-
Δεν πιστεύω στο μηδέν,τους λέω
Μου χάραξαν τότε έναν μεθυσμένο τεθλασμένο διάπλου
Για να μην ξεχνώ τους βαθυπελαγικούς μου στόχους
Και την εκπλήρωση των φτερουγισμάτων μου
Άσε πια τα πετάγματα
Αυτά δεν πρέπει να τα υποσχεθώ στον εαυτό μου 
επ ουδενί...






                                                              




*Ποιήματα από το βιβλίο :

Το ράμφος


Ποίηση

Χαριτίνη Ξύδη

Κώδικας, 2007
53 σελ.









notationes /// 'ANOIΞΗ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ 2015 /// ΕΛΕΝΗ ΓΚΙΚΑ /// Η ΑΡΧΙΤΕΚΤΟΝΙΚΗ ΤΗΣ ΥΠΑΡΞΗΣ



        

                                                                          



Η αρχιτεκτονική της ύπαρξης



Ελένη Γκίκα

Καλέντης, 2014
80 σελ.


____________________________________________________

μουσικό κουτί

δερβίσης και 
χάθηκα
στην τελευταία περιστροφή


 *****

 
Ύπνος στο μπλε δωμάτιο


Μετράει τον χρόνο
και δεν της βγαίνει
πότε γεννήθηκε
πότε γονάτισε
πότε αγάπησε
για πότε θρήνησε
σε ποιο δωμάτιο
ποια μέρα
μήνα
ποια χρονιά
Σεντόνι
και τα σκεπάζει όλα
το μούχρωμα
μόνο να γίνει νύχτα
στο μπλε δωμάτιο
Επιτέλους
να πέσει, θέλει,
να κοιμηθεί.



*****


ΣΩΜΑ - ΔΩΜΑΤΙΟ

Είπες : φυλακισμένος
Κι είπα : μόνη μου
Είπες :ασφυκτιώ
Κι είπα : κουράστηκα
Αλλ' όμως συμφωνήσαμε
στο βασικό
Τίποτα άπ' ότι γίνεται
δεν μας αρέσει
Φωτιά 
και Πάθος
Κάηκα
άπ 'την επιθυμία
Θεός
για κείνο που είναι
και δεν φαίνεται
Ποτέ δεν θα φανεί
όσο θα μας βαραίνει
αυτό το σώμα
τα ίδια θα λέμε
αποζητώντας ακριβώς τα ίδια
ξαφνιασμένοι
Μόνοι μας πάντα
Ακόμα και στον Έρωτα
όταν υποτίθεται πως γινόμαστε δυο
Αλλ' έτσι φθάνει  ο καθένας
Μόνος.
Καληνύχτα,
Καλημέρα,
Φτάνει να σε αναγνωρίζω 
κάθε φορά.


*****


Δωμάτιο - Τέλος

και τώρα;
εκείνη κι η ιστορία της
έξω και μέσα
ταυτοχρόνως
άπ 'το ποίημα 


*****


notationes /// 'ANOIΞΗ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ 2015 /// ΤΖΕΝΗ ΜΑΣΤΟΡΑΚΗ /// ΤΡΙΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ



                                                        



Διόδια



Τζένη Μαστοράκη

Κέδρος, 1990
58 σελ.



Δραπετεύω μέσ ' άπ ´ τις λέξεις

που δεν είπα.
Εγκαταλείπομαι 
στις ώρες που πιο πολύ αγάπησα.
Αυτή η σιγή δεν έχει τέλος.
Τρομάζω να περιμένω
αυτό που δε θα' ρθει.
Τρομάζω στη σκέψη
αυτών που δεν έγραψα.
Αυτή η σιγή
απόλυτα δική μου
με κατακερματίζει.

****

Ετούτο το σκληρό τοπίο
αρπάζει τον αγρότη από τους ώμους
και τον τραντάζει.
Οι πόρτες σταύρωσαν τα χέρια τους
στο στήθος
κι ακούνε πέρα μακριά.
Οι πόθοι μας μπορούν να περάσουν.
Πληρώσαμε διόδια φορτηγών.


****

Βουλιάζουμε  ολοένα  και πιο βαθιά
μέσα μας.
Αποκρυπτογραφούμε τους ήχους της απόλυτης σιγαλιάς
και οι κραυγές των χρωμάτων
μας πληγώνουν.
Το φεγγάρι ορμάει από τις χαραμάδες
και λεηλατεί τις κάμαρες,
Τώρα και πάντα 
ο ποιητής
στις σκαλωσιές και στα γιαπιά
στερεώνει με καρφιά και δόντια
την ελπίδα.






notationes /// 'ANOIΞΗ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ 2015 /// ΓΙΩΡΓΟΣ ΔΟΥΑΤΖΗΣ /// ΛΥΓΙΣΕΣ





                                                                          


ΚΡΑΤΑ ΤΗΝ ΑΝΟΙΞΗ





Στίχοι : Δουατζής Γιώργος
μουσική : Γιούλης Χάρης
μετάφραση : Babilotte Caroline

σειρά: Μουσικά CD

σελ. 72

      ____________________________________________                                                               

ΛΥΓΙΣΕΣ



Δεν το κατάλαβες ότι ήσουν 
είσαι και θα είσαι πάντα εδώ

θα πρόδινα τον εαυτό μου
αν δεν σε σκεφτόμουν τόσο τρυφερά

Kρύσταλλο ο έρωτας
πονάει όταν θρυμματίζεται
με τον πρώτο κραδασμό

Τόσο φως σε τόσο σκούρα μάτια
Τόση ένταση σε δύο μάτια
τόσο γαληνεμένα...

Το πρόσωπό σου εικόνα έντασης
έρωτα, ομορφιάς, ανάτασης, ζωής

Σε είπα Αγία Αγαπημένη και λύγισες
σε ανύπαρκτους ανέμους λύγισες

Μόνο εσύ είδες το βλέμμα μου
να σκίζει τους ουρανούς

Χάθηκα στο άπειρο βάθος
που εικονίζουν τα σκούρα μάτια σου

´Οσο πιο ευαίσθητη η εικόνα σου
τόσο πιο δυνατή

Η ισόβια νεότητα των ματιών σου
με προκαλεί να βάλω το νυστέρι βαθύτερα

Ευλογημένη η δίψα για την αφή
τη μυρωδιά,τη γεύση
την εικόνα του κορμιού σου

Το σμίξιμο μας χάρισε 
ένα κομμάτι αιωνιότητας

Σε είπα Αγία Αγαπημένη και λύγισες
σε ανύπαρκτους ανέμους λύγισες

Μόνο εσύ είδες το βλέμμα μου 
να σκίζει τους ουρανούς.


****


https://www.youtube.com/watch?v=oPFRZu61MZg

notationes /// 'ANOIΞΗ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ 2015 /// ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΟ ΑΡΧΕΙΟ - ΝΕΕΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΕΣ





                                                  
Σύνθεση κολάζ Ασημίνα Ξηρογιάννη
                       







ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΟ ΑΡΧΕΙΟ  
ΘΑΝΟΣ ΣΤΑΘΟΠΟΥΛΟΣ/ΕΛΕΝΗ ΓΚΙΚΑ/ΚΩΣΤΑΣ ΜΑΥΡΟΥΔΗΣ/ΚΩΣΤΑΣ ΚΑΝΑΒΟΥΡΗΣ/ΕΥΓΕΝΙΑ ΜΠΟΓΙΑΝΟΥ/ΣΤΑΥΡΟΣ ΣΤΑΡΟΠΟΥΛΟΣ/ ΓΙΩΡΓΟΣ-ΙΚΑΡΟΣ ΜΠΑΜΠΑΣΑΚΗΣ/ΓΙΩΡΓΟΣ ΛΑΜΠΡΑΚΟΣ-ΜΑΡΙΑ ΓΙΑΓΙΑΝΝΟΥ-ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΝΑΚΟΣ/ΑΝΝΑ ΜΑΝΩΛΟΠΟΥΛΟΥ/ΒΑΣΙΛΗΣ ΑΜΑΝΑΤΙΔΗΣ/
ΚΟΥΛΑ ΑΔΑΛΟΓΛΟΥ/ΕΛΕΝΗ ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΟΥ ΕΦΡΑΙΜΙΔΟΥ/ ΓΙΩΡΓΟΣ ΛΙΛΛΗΣ


 ΝΕΕΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΕΣ (Α)
ΤΟΛΗΣ ΝΙΚΗΦΟΡΟΥ/ΣΤΕΡΓΙΟΣ ΤΣΑΚΙΡΗΣ/ ΘΑΝΟΣ ΠΑΣΧΟΣ

 ΝΕΕΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΕΣ (Β)
ΑΣΗΜΙΝΑ ΞΗΡΟΓΙΑΝΝΗ




notationes /// 'ANOIΞΗ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ 2015 //, ΣΩΤΗΡΗΣ ΚΑΚΙΣΗΣ, Το πνεύμα του χορού της λίμνης των αλόγων//// ΒΙΒΛΙΟΚΡΙΤΙΚΗ

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ ΤΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ 
 vakxikon.gr


ΓΡΑΦΕΙ Η ΑΣΗΜΙΝΑ ΞΗΡΟΓΙΑΝΝΗ





 

 

Το πνεύμα του χορού της λίμνης των αλόγων, ποίηση, Σωτήρης Κακίσης, εκδόσεις Αιγαίον 2014


Eπιθυμία για ζωή. Mεγάλη τρέλα με τη ζωή όπως διακηρύσσει στη σελίδα 50 του βιβλίου. Επιθυμία για την συνέχεια. Να μην κοπεί το νήμα. Την αγαπά τη ζωή, την φιλοσοφεί, την αναδιαρθρώνει. Πολλές εικόνες, άπειρες, πολλές αναφορές, πολλές συνδέσεις, ο κινηματογράφος, τα τοπία, η φύση γενικά. Ύμνος στη ζωή. Το πνεύμα του χορού της λίμνης των αλόγων κυκλοφορεί ελεύθερο απλώνοντας το διεισδυτικό του βλέμμα. Γιατί η ζωή κι εδώ κι εκεί ό,τι και να γίνει είναι ελεύθερη, όσο η ίδια θέλει αλλιώς, όσο η ίδια θέλει ανόητη.
 Μικρές ιστορίες, στιγμιότυπα ίσως, διαδέχονται το ένα το άλλο, δεν αρχίζουν ποτέ με κεφαλαίο. Χαρακτηριστική και ιδιάζουσα η άφθονη χρήση της τελείας ακόμα και όταν δεν το περιμένεις. Μετά από τελεία οι λέξεις αρχίζουν με μικρό το πρώτο γράμμα. Είναι ο τρόπος του Κακίση να διαχειρίζεται τις ποικιλότροπες σκέψεις του. σκέψεις ανέραστες, αλλά πάντα ερωτευμένες μεταξύ τους. πάντα. Είναι εύκολο άραγε να κάνει κανείς της ζωής του την περίληψη; Διόλου εύκολο, ειδικά όταν είναι οι σκέψεις του κάτασπρες και δάση οι αναμνήσεις του. Eιδικά όταν ο ίδιος είναι ακόμα πιο άγνωστος, ακόμα πιο ανεξερεύνητος.
 Δεν είναι ίδιος ο τρόπος που κάθε φορά εισπράττει αυτό που του συμβαίνει. Άλλοτε κόκκινη η συγκίνηση, άλλοτε πλάγια τα αισθήματα. Άλλοτε νιώθει ως εξής: δέντρα οι άνθρωποι γύρω μου, κλαδιά ακίνητα οι κινήσεις τους, τα φύλλα τους μόνο ο Χρόνος, κι αυτός ο σκληρός αέρας ο παντού χωρίς νόημα. Η ζωή δεν αξιολογείται ίσως με συνηθισμένα μέτρα και σταθμά. Η ζωή είναι οι στιγμές της και ο τρόπος που σκέφτεσαι για αυτήν και που την φιλτράρεις. Ευτυχώς που υπάρχει και η τέχνη του λόγου που σου δίνει το ελεύθερο να λες: Kοίτα τα μαλλιά μου πόσο γλυκά γεράσανε, το σώμα μου πόσο ευγενικά. κοίτα και τα μάτια μου πόσο ήρεμα είναι πια, πόσο πιο νέα, πόσο πιο νεανικά.
 Πάντως σε καμία περίπτωση η καρδιά του Κακίση δεν είναι παρόν άχρωμο. Και δεν είναι γιατί έχει την δύναμη να ονειρεύεται και άλλες ζωές πέρα από αυτή, "μένοντας στην κορύφωση της δικής του αδυναμίας": πολλές ζωές. πολλές ζωές μέσα σε μία, και παράξενες, ζω, πολλά πράγματα το ένα αντίθετο του άλλου, η μία ζωή ζωή κι η άλλη άλλη, όνειρο και εφιάλτης εναλλάξ, μόνος μου και μ' όλους μαζί συνέχεια.
 Γιατί εκτός από άλλες ζωές έχει και τη δύναμη να ονειρεύεται το τέλος του (σελ. 53), κλείνοντας με αυτά τα λόγια: για να με βρούνε μετά εκείνοι που πραγματικά μ' αγαπήσανε, και χωρίς να με καταλαβαίνουν.





notationes /// 'ANOIΞΗ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ 2015 /// ΤΙΤΟΣ ΠΑΤΡΙΚΙΟΣ, Ο ΠΕΙΡΑΣΜΟΣ ΤΗΣ ΝΟΣΤΑΛΓΙΑΣ /// ΒΙΒΛΙΟΚΡΙΤΙΚΗ

ΑΝΑΣΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ ΤΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ FRACTAL


ΓΡΑΦΕΙ  Η ΑΣΗΜΙΝΑ ΞΗΡΟΓΙΑΝΝΗ





Patrikios_peirasmos_cover-2 






«Ο πειρασμός της νοσταλγίας» του Τίτου Πατρίκιου. Εκδ. «Κίχλη»

Ένα καινούργιο βιβλίο του Τίτου Πατρίκιου από τις εκδόσεις Κίχλη. Δεν περιέχει ποιήματα με τη συμβατική έννοια του όρου. Περιέχει σημειώσεις καθημερινότητας σκέτα ποιήματα. Σκέψεις, στοχασμοί, αναστοχασμοί, παρατηρήσεις, ερεθίσματα που μπορούν να αποτελέσουν το έναυσμα για ποιητική δημιουργία και που γράφτηκαν την περίοδο 1980-2014.Όλα τα παραπάνω αφορούν στην κοινωνική ζωή, στην πολιτική, στην χώρα μας, στον θάνατο, στην τέχνη γενικά, στην τέχνη της ποίησης ειδικά, στην γνώση, στον άνθρωπο και στα έργα ,τα ήθη ή τα πάθη του. H ψυχή ξαγρυπνά διαρκώς. Ο νους ξαγρυπνά κι αυτός. Η πένα αποτυπώνει τα σημάδια αυτής της αγρύπνιας. Ενώνει τις άκρες του κόσμου, μας ταξιδεύει στις ιδέες, χαιδεύοντας συνάμα την υφή της πραγματικότητας. Γλώσσα απλή, καθαρή και λειτουργική. Δεν έχει ως στόχο του να προσφέρει στον αναγνώστη αδιαμφισβήτητες αλήθειες ή αδιαφιλονίκητα ρητά. Αντίθετα είναι εμφανές ότι η σκέψη του ρέει , κινείται, γυρίζει και στριφογυρίζει, εκκινώντας σχεδόν πάντα από προσωπικά βιώματα και καταστάσεις. Τα καθολικεύει αυτά τα βιώματα, όμως με τρόπο διακριτικό και ουσιαστικό έχοντας πάντα κατά νου την υποκειμενική υφή των πραγμάτων, καθώς και το ότι η σκέψη του ανθρώπου δεν ταυτίζεται σχεδόν ποτέ ή ελάχιστα με την πραγματικότητα. Νιώθουμε ότι συμβαίνει και στο βιβλίο ακριβώς αυτό που ο ίδιος έχει πει σε πρόσφατη συνέντευξή του στον Μάκη Προβατά στο Βήμα (http://www.tovima.gr/culture/article/?aid=693656) :
«Στη ζωή μου κυριαρχεί η βαθμιαία απόρριψη των βεβαιοτήτων». Και συνεχίζει: «Ανήκω σε μια γενιά που ξεκίνησε με απόλυτες και οριστικές βεβαιότητες». Ευκρινής, σκεφτόμενος, ανθρωπιστής και διαλεκτικός εμφανίζεται ο ποιητής εξερευνώντας τις ποικίλες όψεις των πραγμάτων. «Μέσα σε τί ερημιά ζούνε αυτοί που πιστεύουν πως έχουν πάντα δίκαιο. Και σε τί κατάθλιψη βυθίζονται εκείνοι που φοβούνται πως έχουν διαρκώς άδικο.», γράφει στη σελίδα 48. Προκαλεί και προσκαλεί τον αναγνώστη σε γόνιμο διάλογο. Οι λέξεις που γεννούν τις άλλες λέξεις. Οι σκέψεις που γεννούν τις άλλες σκέψεις. Δραματικές επισημάνσεις, ερωτήματα που αιωρούνται, ανάπλαση και παραλλαγή αναμνήσεων, απολαυστικές διαπιστώσεις επεξεργασία παλαιότερων σημειώσεων, δραστικά σχόλια που αφορούν συγγραφείς και αναγνώστες, απόπειρα ορισμού των πραγμάτων, αναστοχασμός παλαιότερων βιωμάτων και αυτοβιογραφικών στοιχείων ,όλα αυτά τα συναντάμε στο νέο βιβλίο του Πατρίκιου:
«To παρελθόν δεν θα μπορούσε να υπάρξει αν δεν το τροφοδοτούσε μια συνεχής ροή παρόντος» (σελ.17)
«Για να κρατήσει μια πίστη χρειάζεται να απειλείται συνεχώς από απιστίες» (σελ.23)
«Η γραφή για να προκαλέσει έστω τον ελάχιστο φόβο στην εξουσία, θα πρέπει πρώτα να τρομάξει αυτόν που γράφει.»(σελ. 107)
«Η τέχνη είναι τεχνούργημα. Όσο πιο τεχνουργημένη είναι, τόσο πιο φυσική φαίνεται». (σελ.138)
«Η ποίηση ξεκινά σαν αυτοβιογραφία του ποιητή και ολοκληρώνεται σαν αυτοβιογραφία του αναγνώστη». (σελ .172)
«Με τη Ρένα δεν είπαμε ποτέ κουβέντες μεγαλόστομες. Όπως «μόνο ο θάνατος μπορεί να μας χωρίσει». Και να που τώρα αυτό που ποτέ δεν είπαμε βγαίνει αληθινό.» (σελ.182)
«Κλασικός είναι ένας μοντέρνος που δεν παλιώνει ποτέ» (σελ.215)
Αφηγήσεις είναι και αυτές τρόπον τινά. Τρόποι και μέσα να διοχετεύσει ο Πατρίκιος το ανοίκειο βλέμμα του και να το μοιραστεί με τον κόσμο, με τον «άλλο», αναμετρούμενος γοητευτικά με μικρές ή μεγάλες αλήθειες, καθώς και με δικές του αποτυχημένες ή πετυχημένες τυχόν ενδοσκοπήσεις. Κλείνω τούτο το κείμενο με τα λόγια του από την «Πρωθύστερη σημείωση» στην αρχή του βιβλίου (σελ.7): «[...]…προσπαθώ να κρατήσω στην επιφάνεια τα όσα ζήσαμε, τα όσα έζησα, ακόμα ως προχτές. Κι ασήμαντα αν είναι, ρίχνουν κάποιο φως στα σημερινά. Πάντως, όταν τα αφηγούμαι, τα πιο μύχια τα λέω κάπως παραλλαγμένα. Τα πιο επικίνδυνα τα κρατάω για μένα.»

notationes /// 'ANOIΞΗ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ 2015 /// ΑΘΑΝΑΣΙΑ ΚΑΡΑΚΙΤΣΙΟΥ : Κούλα Αδαλόγλου: Καταγραφές, ποιήματα, Θεσσαλονίκη, 1982 Βγήκε ένας ήλιος χλωμός, διηγήματα, εκδ. Ταξιδευτής, 2012 ///Τα νήματα που τα συνδέουν. Μια παράλληλη ανάγνωση




Διάβασα πριν από πολλά χρόνια τις Καταγραφές, την πρώτη ποιητική συλλογή της Κούλας Αδαλόγλου. Και πρόσφατα τη συλλογή διηγημάτων της Βγήκε ένας ήλιος χλωμός. Ήταν με την ανάγνωση των διηγημάτων που άρχισαν να έρχονται στον νου μου μοτίβα ποιητικά της Αδαλόγλου. Πάλεψα με τη μνήμη μου και την απάντηση τη βρήκα στο προτελευταίο διήγημα «Σαν επιστροφή ή μνησιπήμων σχάση», και συγκεκριμένα στη φράση: «Γράφω. Γεμίζω κρυφά τετράδια. Κάτι σαν ημερολόγιο, καταγραφές σκέψεων, σχόλια και κάποτε - κάποτε ποιήματα».
Επέστρεψα, λοιπόν, στις Καταγραφές, και επιχείρησα την παράλληλη ανάγνωση.
Η εσωτερική διακειμενικότητα των δύο έργων με οδήγησε σε κάποιες διαπιστώσεις:
1. Τα δυο έργα, αν και απέχουν χρονικά 30 ολόκληρα χρόνια και ανήκουν σε διαφορετικά είδη λόγου, τα διαπερνάει η ίδια κοινωνική (με την έννοια της πολιτικής) ευαισθησία, που μπορούμε να μιλάμε, νομίζω, για πολιτική ποίηση και κοινωνικό (κοινωνιστικό) διήγημα.
2. Τα νήματα που τα συνδέουν είναι σε γενικές γραμμές τρία:
* Σπίτι - επαρχιακή πόλη
* Πατέρας - Μητέρα
* Φόβος - Αγωνιστικότητα
Ειδικότερα: Το Σπίτι το συναντάμε στο ποίημα Καθιστικό στον α΄ του κιόλας στίχο «Ένα σπίτι έχει στοιχειώσει μέσα μου ... ένα σπίτι λιτό και ζεστό σαν τους γονιούς μου» και παρακάτω «κει που ρουφούσα αχόρταγα με τη χούφτα το νερό / απ' τη μεγάλη βρύση της αυλής/ τη στεφανωμένη απ’την κληματαριά».
Στην Απομάκρυνση, πάλι, «Στον ύπνο σου θα 'ρχεται η μεγάλη βρύση της αυλής/ ... καθώς και η ξαπλωτή πολυθρόνα/ όπου κοιμόσουν τα μεσημέρια/ κάτω από τον ίσκιο της πικροδάφνης». Απ' την άλλη, στο διήγημα Σαν επιστροφή ή Μνησιπήμων σχάση υπάρχει ένα, κατά κάποιον τρόπο, κεφάλαιο με τον τίτλο Το σπίτι, όπου διαβάζουμε «Το σπίτι ερχόταν συχνά στο μυαλό της ... Σ' εκείνο το σπίτι μετάγγιζε τη ζωή της».

Κι από το σπίτι, στην Οικογένεια, που «αν δεν τρελάθηκε, ήταν γιατί αγαπιόμασταν πολύ και ακουμπούσε γλυκά ο ένας στον άλλον», γράφει η συγγραφέας στο διήγημα. Και συγκεκριμένα στον πατέρα: «Αυτός ο αγωνιστής, το παλικάρι, ο ήρωας μου, ο πατέρας φοβόταν.... ο πατέρας είναι στη λίστα με τους "επικίνδυνους" μπορεί να πάει εξορία».
Στο Εισαγωγικό, επίσης, των διηγημάτων ο αγωνιστής πατέρας παρών εν τη απουσία του: « ο μπαμπάς πάλι έλειπε.... πήγε με μια παρέα να μιλήσουν για κάτι που το έλεγαν απεργία». Αλλά και παρών όταν τη χορεύει το βαλς: «γύριζα, γύριζα, στις στροφές του βαλς γύριζε γλυκά ο κόσμος, ο κόσμος που μπορεί να είναι τόσο όμορφος, αν η ζωή σταματούσε σ' εκείνη τη στιγμή...».
Παρών ο πατέρας και στο διήγημα, Ένα τουριστικό καλοκαίρι, εκεί στο νησί
της εξορίας, τη Μακρόνησο, μέσα από αφηγήσεις διαφορετικών προσώπων που
βαραίνουν, και μνήμες που λερώνονται και το φορτίο γίνεται ασήκωτο, εκεί «που παλεύεις να διακρίνεις μέσα στο σκοτάδι ένα σημάδι, μια εξήγηση,
κάποια παραμυθία». Ο πατέρας, βέβαια, στα ποιήματα της δεν κατονομάζεται. «Ξεκουράσου πια, παλιέ αγωνιστή / τόσοι χειμώνες και χιόνια στα μαλλιά σου/ […] Τότε εσύ τραγουδούσες/ μ' ένα τραγούδι που 'κλεινε ολάκερο τον ήλιο/ Τραγουδούσες μ' ένα τραγούδι / που 'λεγε για τις φυλακές τα ξερονήσια».
Κι αν στον αγωνιστή πατέρα αφιέρωσε το ποίημα με τον τίτλο Τραγούδι, τη μητέρα την τραγούδησε στα ποιήματα Θνητή μητέρα και Απομάκρυνση με λόγια όμορφα και εύθραυστα: «στα πελώρια μάτια σου μπλέκονταν όνειρα και ιδέες / και η ομορφιά όλου του κόσμου».
Ενώ στο διήγημα διαβάζουμε : «Είναι τόσο όμορφη η μαμά και τόσο
εύθραυστη... Χλωμή η μητέρα με έσφιγγε στην αγκαλιά της, με τα πελώρια γκρίζα μάτια της να υπόσχονται την "ομορφιά του κόσμου"».

Τέλος ο Φόβος που κράτησε χρόνια. «Πώς περνιέται μια εφηβεία με φόβο;», αναρωτιέται η συγγραφέας.
Και αλλού : «Φόβος. Τρέμω, σφίγγω τα χέρια γύρω απ' το κορμί μου και μαζεύομαι συρρικνώνομαι...».
«Ο φόβος. Είναι ύπουλος. Διαβρώνει τους ανθρώπους, διαβρώνει τις σχέσεις τους. Μεγάλωνα και άρχιζα να αναρωτιέμαι. Να φοβάμαι και να αναρωτιέμαι. […] μεγάλωνα και κατάλαβα κάποια στιγμή ότι και ο πατέρας φοβόταν... Ώσπου μια μέρα ... μου είπε για τους ανθρώπους που είναι άνθρωποι και πονούν, και ξέρουν τι θα πάθουν, κι έχουν δικαίωμα να φοβούνται... και οι δυνατοί φοβούνται». Και συνεχίζει «Από εκείνο το πρωί της Κυριακής έπαψα να φοβάμαι. Για να το πω πιο δίκαια, ο φόβος μου πήρε άλλη μορφή.».
Διακινδυνεύω την υπόθεση ότι, τόσο στα ποιήματα των Καταγραφών, όσο και στα διηγήματα, η αγωνιστικότητα έρχεται να αντιπαλέψει τον φόβο. Στο ποίημα Τραγούδι, για παράδειγμα: «Το πήραμε το τραγούδι σου./ Μαζί να παλέψουμε το Χάρο/ να κυνηγήσουμε το φόβο/». Ή στο Καθιστικό: «έτσι μάθαμε να μιλάμε για δικαιοσύνη και λευτεριά».
Κι όπως η συγγραφέας λέει, ο Φόβος πήρε άλλη μορφή. Τη μορφή της απολαυστικής γραφής για μας. και της λυτρωτικής για την ίδια, θα πρόσθετα.

Ίσως είναι θλιβερό το προνόμιο να κάνεις τέχνη τη ζωή, που λέει και ο Καζαντζάκης, όμως είναι προνόμιο και ταλέντο και δύναμη να γράφεις για το παρελθόν αλλά «και για θέματα που φωνάζουν γύρω σου».

notationes /// 'ANOIΞΗ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ 2015 /// ΑΓΓΕΛΙΚΗ ΔΗΜΟΥΛΗ /// ΤΕΣΣΕΡΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ




                                                        




Έρδυλον



Αγγελική Δημουλή

Ποιήματα των Φίλων, 2011
39 σελ.



________________________________________________________________________________



ΥΠΟΛΟΓΙΣΜΟΙ


Παίρνω
τα μέτρα του κορμιού σου
και 
περπατάω επάνω 
ταυτίζοντας το βήμα
με την πρώτη πράξη
Βογγώντας
μου υπόσχεσαι 
την απόσταση
Εκείνη που δε βρήκες ποτέ
σε κανένα χάρτη 


***** 


ΛΕΞΕΙΣ 

Σαν του βουτηχτή την τελευταία πνοή
κράτησα σε σπηλιές κρυμμένες
τις λέξεις του Αιγαίου σου.
Τις πήγα στα Παρίσια μου
και πνίγηκαν οικτρά
στα εκεί ποτάμια. 


***** 

ΠΑΛΙΜΨΗΣΤΟ


Καταράστηκες
το ακατόρθωτο
κι όταν
έφτασες
ήσουν
καταραμένος.



***** 

 ΠΑΡΑΙΣΘΗΣΕΙΣ

Μ' ένα δειλό ροδί
ξεγέλασες τη νύχτα 
την  έβαψες
και άναψες κεράκια 
δύο άστρα για ποτήρια
και δείπνο έφτιαξες 
στον κόσμο
δύο φάροι
στόλιζαν το χρόνο μας
και πράσινη μαστίχα
μου ακούμπησες
στα στήθη
Δώσαμε στο ξημέρωμα
Αιτία για ν' αργήσει.   





 




notationes /// 'ANOIΞΗ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ 2015 /// ΕΛΕΝΗ ΑΛΕΞΙΟΥ /// ΤΡΙΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ














ΚΗΔΕΙΕΣ ΕΝΤΟΜΩΝ


Κηδέψαμε το τελευταίο έντομο
στο μαυσωλείο των προγόνων.
Μέλισσες του έρωτα
αράχνες του θανάτου.
Ξεπλύναμε τις μυγοσκοτώστρες μας
και ήπιαμε καφέ.
Αμετανόητα συνένοχοι.
Απαρηγόρητα βουβοί.

Δεν είχαμε άλλον συγγενή να χάσουμε
παρά ο ένας τον άλλον.



*****


ΠΡΟΒΑ


Όλα αυτά τα θλιβερά πατρόν
Τα σώματα
Μέχρι να ράψω επάνω μου
Την αγκαλιά σου
'Ολα αυτά τα βράδια
Να σ' αγαπήσω άπ' την αρχή
'Απ' την αρχή
Να μας υφάνει ο έρωτας
Και ως το θάνατο
Να μας ξηλώνει η ζωή


*****


λ


Όταν δεν σ' έχω 
ένα κορίτσι τραμπαλίζεται αδέξια
στο ταυ της τυραννίας.

Εν ώρα κοινής ακινησίας
λικνίζεται επιδεικτικά
σε σιδερένια κούνια αγκαλιά.
Το μεσημέρι τρίζει
σκοινί τεντωμένο που
'' έξω απ ' το σπίτι! τιμωρία!''
φοβέρισμα ευανάγνωστο απλώνεις.
Σε έχει πατέρα φίλο εραστή
σε φωνάζει ''κύριε''.
Πάλι βγαίνεις στο μπαλκόνι
πάλι να το μαλώσεις
λιώνει απαρηγόρητο το παγωτό
κι η παιδική μου χαρά ερημώνει.

'Οταν δεν σ' έχω,  κάνω τσουλήθρα στο λάμδα
μια πανύψηλης λύπης.




notationes /// 'ANOIΞΗ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ 2015/// DENIS EMORINE /// TΡΙΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ





                                                       




Καταιγίδα


Θύελλας λόγια

Denis Emorine
μετάφραση: Ανδρονίκη Δημητριάδου

Vakxikon.gr, 2015
66 σελ.



*****

Γέρνει επάνω μας η νύχτα 
Πάνω από τον ώμο σου
Μας δίνει το χέρι.
Οι λέξεις που προφέρεις
Σκαλώνουν στα μαλλιά σου.
Να μαζέψω θα ήθελα κάποιες
Πριν σκορπίσουν 
Για πάντα

Μα να τις κρύψω στην παλάμη δεν θα τολμούσα
Προσβολή θα ήταν για σένα
Δεν θα το επέτρεπε ο χρόνος.
Η νύχτα καταπίνει τις σκέψεις αργά
Στο ρυθμό των βημάτων.
Τη συνάντηση αυτή λαχταρώ να αποτυπώσω
Στης καρδιάς μου τους χτύπους.

Πάνω μας έγερνε η νύχτα.
Χάρη σε σένα
Λησμονούσα το πρησμένο πρόσωπο
Του κόσμου 
 

*****


'Εμαθα να σιωπώ
Γιατί κραύγαζαν
Λαοί από μοίρα φοβερή σκλαβωμένοι
Κοιτάξτε πώς πεθαίνουν αδιάφορα
Στην παγωμένη να τους φτάσω προσπάθησα χώρα
Τους ποιητές διάβασα δύσκολα
Φωνή να με αγγίζει καμία
Δεν εμποδίζει τον θάνατο η ποίηση
ΟΧΙ
ΠΟΤΕ 
Η ΠΟΙΗΣΗ
ΔΕΝ ΘΑ ΕΜΠΟΔΙΣΕΙ
ΤΟΝ 
ΘΑΝΑΤΟ



*****


Των ανθρώπων οι θρήνοι
Δροσίζουν τη γη μια στιγμή
Πού να αγκυροβολήσουν δεν ξέρουν
Τίποτα στο μυαλό δεν αλλάζει
Δεν έχουν τη δύναμη τα δεσμά τους να σπάσουν
Κατάμουτρα να φτύσουν τους δύσπιστους
Ποιήματα να χαράξουν στους τοίχους
Με ματωμένα τα νύχια
Ακόμα κι ο θάνατος δεν τους ανήκει.
'Εχουν τόσο  στερηθεί τη ζωή
Που ξεφτισμένα λόγια
Χτυπούν στης φυλακής το ταβάνι.        



 ---------------------------------------------------------


http://www.biblionet.gr/author/109732/Denis_Emorine
 

notationes /// 'ANOIΞΗ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ 2015 /// ΜΑΡΚ ΣΤΡΑΝΤ /// ΠΕΝΤΕ ΠΟΙΗΜΑΤΑ [ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ AΣΗΜΙΝΑ ΞΗΡΟΓΙΑΝΝΗ]



                                       





Μεταφράζει η Ασημίνα Ξηρογιάννη
Πρώτη δημοσίευση:Vakxikon




Αμερικανός ποιητής και πανεπιστημιακός δάσκαλος, καναδικής καταγωγής. Θεωρείται ένας από τους σημαντικότερους Αμερικανούς ποιητές της γενιάς του.
 Ο Μαρκ Στραντ (Mark Strand) γεννήθηκε στις 11 Απριλίου του 1934 στο νησί Πρινς Έντουαρντ του Καναδά, αλλά έζησε και δημιούργησε στις Ηνωμένες Πολιτείες. Σπούδασε ζωγραφική και λογοτεχνία και στη συνέχεια δίδαξε σε πανεπιστήμια των ΗΠΑ και της Βραζιλίας αγγλική και συγκριτική λογοτεχνία.
 Στα γράμματα εμφανίστηκε το 1964 με την ποιητική συλλογή «Sleeping with One Eye Open». Το 1999 τιμήθηκε με το βραβείο Πούλιτζερ για την ποιητική συλλογή του «Blizzard of One».
 Ο Μαρκ Στραντ πέθανε στις 29 Νοεμβρίου του 2014 στο Μπρούκλιν της Νέας Υόρκης, σε ηλικία 80 ετών.
 Ο Στραντ ανακηρύχθηκε δαφνοστεφής ποιητής (Poet Laureate) των ΗΠΑ, τίτλο που κατείχε κατά το διάστημα 1990-1991.
 Σύγχρονη ποίηση, με μοντέρνο βλέμμα πάνω σε διαχρονικά θέματα. Αφηγούμενος μικρές ιστορίες χτίζει ή σκηνοθετεί δικά του μικρά σύμπαντα ή αποδομεί την πραγματικότητα με αμεσότητα, έντονη σουρεαλιστική διάθεση και γοητεία.
 «Ο Μαρκ Στραντ εθεωρείτο ένας από τους σημαντικότερους Αμερικανούς ποιητές της γενιάς του καθώς και επιτυχημένος μεταφραστής και συγγραφέας πρόζας» αναφέρει σε ανακοίνωσή του στην ιστοσελίδα του μετά τον θάνατό του το ίδρυμα Poetry Foundation, που εκδίδει το περιοδικό Poetry.
 Το ίδρυμα αναφέρει ότι η ποίηση του Στραντ χαρακτηρίζεται από γλωσσική σαφήνεια, υπερρεαλιστικά στοιχεία και εμμονή στα θέματα της απουσίας, της απόρριψης και του θανάτου.
 Tα ποιήματα που μεταφράζονται εδώ προέρχονται από το τελευταίο βιβλίο που κυκλοφόρησε με τίτλο Collected Poems: Mark Strand (published by Alfred Α. ΚΝΟPF).


Eσύ το λες


Είναι όλα στο μυαλό, λες,
και δεν έχει καθόλου να κάνει με την ευτυχία.
Ο ερχομός του κρύου,
ο ερχομός της ζέστης, το μυαλό έχει άπειρο χρόνο.
Εσύ παίρνεις το χέρι μου και λες πως κάτι θα συμβεί,
κάτι ασυνήθιστο για το οποίο ήμασταν πάντοτε προετοιμασμένοι,
όπως η άφιξη του ήλιου μετά από μια μέρα στην Ασία,
όπως η αναχώρηση του φεγγαριού μετά από μια νύχτα μαζί μας.


Διατηρώντας τα πράγματα ως ολότητα



Μέσα σε ένα πεδίο είμαι η απουσία του πεδίου.
Αυτό είναι πάντα το θέμα.
Όπου κι αν βρίσκομαι,
είμαι αυτό που λείπει.
Όταν περπατώ χωρίζω τον αέρα
και πάντα ο αέρας επανέρχεται
για να γεμίσει τα κενά εκεί
όπου έχει το σώμα μου υπάρξει.
Ολοι έχουμε λόγους που κινούμαστε
Εγώ κινούμαι για να διατηρώ τα πράγματα ως ολότητα.


Ο ερχομός του φωτός



Συμβαίνει έστω κι αργά:
O ερχομός του έρωτα, ο ερχομός του φωτός.
Ξυπνάς και τα κεριά είναι αναμμένα σαν από μόνα τους
αστέρια συγκεντρώνονται, όνειρα ρίχνονται στα μαξιλάρια σου
εκλύοντας δέσμες ζεστού αέρα.
Έστω κι αργά τα κόκαλα του σώματος λάμπουν
και η σκόνη του αύριο γίνεται αναπνοή.


Tρώγοντας ποίηση


Μελάνι τρέχει από τις γωνίες του στόματός μου.
Δεν υπάρχει ευτυχία σαν τη δική μου.
Τρώω ποίηση. Διαρκώς.
Η βιβλιοθηκάριος δεν πιστεύει στα μάτια της.
Τα μάτια της είναι λυπημένα
και περπατάει με τα χέρια στο φόρεμά της.
Τα ποιήματα έφυγαν.
Το φως είναι αμυδρό.
Τα σκυλιά είναι στις σκάλες του υπογείου και ανεβαίνουν.
Οι βολβοί του ματιού τους ρολάρουν
τα ξανθά πόδια τους φλέγονται σαν φρύγανα
Η καημένη η βιβλιοθηκάριος αρχίζει να χτυπά κάτω τα πόδια της και να κλαίει.
Δεν καταλαβαίνει.
Όταν πέφτω στα γόνατά μου και γλείφω τα χέρια της,
ουρλιάζει.


H ζωή μου



Η τεράστια κούκλα που είναι το σώμα μου
αρνείται να υψώσει το ανάστημά της.
Είμαι το παιχνίδι των γυναικών.
Η μητέρα μου

με υποστύλωσε για τους φίλους της
Μίλα, μίλα, ικέτεψε.
Κούνησα το στόμα μου,
αλλά λέξεις δεν βγήκαν.

Η γυναίκα μου με κατέβασε από το ράφι.
Ξάπλωσα στην αγκαλιά της. Υποφέρουμε
την ασθένεια του εαυτού, ψιθύρισε.
Και ξάπλωσα εκεί βουβός.

Τώρα η κόρη μου μου δίνει ένα πλαστικό με βρεφικά
γεμάτο νερό.
Είσαι το αληθινό μου μωρό, λέει.

Κακόμοιρο παιδί!
Κοιτάζω μέσα στους καφέ
καθρέφτες των ματιών της
και βλέπω τον εαυτό μου

να φθίνει, να βουλιάζει
σε ένα βάθος που αυτή δεν ξέρει ότι είναι εκεί.
Mε κομμένη ανάσα
δεν θ' ανατείλω ξανά.

Συνηθίζω τον θάνατό μου.
Η ζωή μου είναι μικρή
και γίνεται όλο και μικρότερη. Ο κόσμος είναι πράσινος.
Τίποτα δεν είναι το παν. 


 

notationes /// 'ANOIΞΗ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ 2015 /// ΜΑΡΙΓΩ ΑΛΕΞΟΠΟΥΛΟΥ /// ΠΟΙΗΜΑΤΑ




                                                  


Το μπλε βιβλίο



Μαριγώ Αλεξοπούλου

Μεταίχμιο
, 2015
64 σελ.


 http://www.biblionet.gr/book/200407/%CE%91%CE%BB%CE%B5%CE%BE%CE%BF%CF%80%CE%BF%CF%8D%CE%BB%CE%BF%CF%85,_%CE%9C%CE%B1%CF%81%CE%B9%CE%B3%CF%8E/%CE%A4%CE%BF_%CE%BC%CF%80%CE%BB%CE%B5_%CE%B2%CE%B9%CE%B2%CE%BB%CE%AF%CE%BF

*****

ΝΑΝΟΥΡΙΣΜΑ 


 Ζυμαράκι παραμύθι
το κουκί και το ρεβίθι 
για κοιμήσου
κι ήρθε η ώρα
το ψωμάκι ζυμαράκι
να σου δώσω στο χεράκι.

 


*****


 ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ

'Απ' όλες τις  φορές
καμιά δεν είναι η ίδια,
τίποτε δεν επαναλαμβάνεται
κι όλα είναι μια συνέχεια.

'Απ' το πρωί μέχρι το βράδυ
φροντίζεις τις σωστές αναλογίες
και τις σωστές δόσεις,
παντού περισσεύεις.

Γιατί η αγάπη
δεν έχει συνταγές
είναι μονόδρομος,
αλλού δεν μπορείς να κοιτάξεις.   


*****

ΟΙ ΦΛΕΒΕΣ

Σώμα γραμμένο με σημάδια
από αγάπη.  

***** 

ΜΕΤΑ ΤΙΣ ΣΦΑΙΡΕΣ

Eίμαστε μια λαβωμένη γενιά.
Δεν φταίνε τα Εξάρχεια ,
ούτε τα λεφτά.

Πώς έγιναν τόσο ξεφτίλα 
οι στόχοι:
να βγάλουμε τη  μέρα.


*****

TO MΠΛΕ ΒΙΒΛΙΟ

Απάτη η αγάπη μας,
άπατοι φτάνουμε στον πάτο
ή στου βυθού το χρώμα.
Το μπλε βιβλίο
έχει της επιφάνειας το χρώμα
κι από εκεί ξανά στον ουρανό.