Άνοιξη
[Primavera]
Άνοιξη που σ’ απεχθάνομαι, θα ήθελα
για σένα να πω πως, καθώς έστριβα
στου δρόμου τη γωνιά, με πληγώσαν τα προμηνύματά σου
σαν το μαχαίρι. Η σκιά, ισχνή ακόμα,
απ’ τα γυμνά κλαδιά πάνω στην γη -
γυμνή ακόμα, με τάραξε λες και μπορούσα
κι έπρεπε
κι εγώ ν’ αναστηθώ∙ το μνήμα
αβέβαιο μοιάζει καθώς σιμώνεις, αρχαία
άνοιξη, συ που πιότερο από κάθε εποχή
σκληρά ανασταίνεις και σκοτώνεις.
(Parole)
****
Φλεβαριάτικο βράδυ
[Sera di febbraio]
Ανεβαίνει το φεγγάρι.
Μέρα είν’ ακόμα
στη λεωφόρο, το βράδυ γρήγορα πέφτει.
Αδιάφορα δίνονται οι νέοι∙
θλιβερά σκορπίζονται στο τέλος.
Κι είν’ η σκέψη
του θανάτου που βοηθά, τελικά, να ζεις.
(Ultime cose)
****
Από τότε
[Da quando]
Από τότε που είν’ τα χείλια μου σιωπηλά σχεδόν,
τις ζωές αγαπώ που σχεδόν ποτέ δε μιλούν.
Ένα δέντρο∙ κι εκεί δίπλα -στέκεται κει
που στέκομαι κι εγώ, χαρούμενο πάλι ξεκινά στα βήματά μου-
το υπάκουο ζώο που μ’ ακολουθεί.
Αφήνεται στο ζυγό που του επιβάλλω.
Μια ματιά, το πολύ, μου στέλνει ικετευτική.
Αλήθεια αιώνια διδάσκει, σιωπώντας
****
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου